مبدا در مکتب شنکره

نوشتار حاضر به بحث از تلقی شَنکَرَه در باب مبدا میپردازد که باعتقاد بسیاری از متفکران هندو و بسیاری از هندشناسان، بزرگترین حکیم سنت هندوست. باعتقاد شنکره برخی از متون اوپَه نیشَدی بر این دلالت دارند که برَهمَن، نیرگونَه (نامتعین و نامتکیف) است و برخی دیگر بر این دلالت دارند که او سَگونَه (متعین و متکیف) است. او در برخورد با این مطلب، جانب نیرگونه بودن برهمن را میگیرد و آن را مقصود و منظورِ نظرِ اصلی متونِ اوپه‌نیشدی میداند. برهمن در سنت اَدوَیتَه سَت چیت آنَندَه، وجود و علم و لذت مطلق است، اما در عین این رویکرد ایجابی میتوان شاهد دغدغه هایی سلبی نیز بود که در آن همین عبارات نیز قادر نیستند [آنگونه که باید] برهمن را معنا کنند و برهمن [به این معنا] ورای ذهن و سخن است. همچنین در نظام شنکره از برهمن بعنوان آتمَن و خودِ اعلی یاد میشود که هماهنگ با آموزه مایا، در واقع جز او نیز وجود و خودی نیست.