نگاه اصالت ماهوی و مسیله شناخت (با تکیه بر فلسفه ملاصدرا و هایدگر)

زبان گزاره‌یی منطق ارسطویی، در مورد موجودات جهان متکی بر مقولات عشر است. عادت به کاربست این نوع زبان در زندگی روزمره و در حوزه فلسفه باعث بوجود آمدن مشکلات خاصی در ارتباط با مسایل مختلف فلسفی شده است. از جمله این مشکلات، مسایلی در مورد ماهیت و کیفیت حصول علم نسبت به موجودات جهان خارج است . هدف نوشتار حاضر نشان دادن کیفیت تاثیر این نوع زبان و بالتبع، تفکر اصالت ماهیتی در قلمرو معرفت‌شناسی با تکیه بر تاملات ویژه دو فیلسوف اصالت وجودی، در غرب و شرق، یعنی ملاصدرای شیرازی و مارتین هایدگر آلمانی درباره واژه ذات و ماهیت میباشد. نتیجه حاصل از این نوشتار آن است که بنا بر فلسفه هایدگر و نظام حکمت متعالیه بخصوص چنانکه در اندیشه برخی از شارحان این نظام منعکس شده است، منطق اصالت ماهیتی و ابزارهای ماهوی از پس حل معضل انطباق صور ذهنی بر واقعیت خارجی و ارایه معیاری موجه برای دفاع از این انطباق برنمی‌آید.