تفسیر محاورۀ قوانین از منظر لئو اشتراوس بر اساس رسالۀ تلخیص النوامیس فارابی

امروزه نگرش تاریخ گرایی رویکرد غالب در خوانش سنتهای فکری شده است. این مکتب بنوعی تمامی علوم و بویژه فلسفه را به بستر و زمانۀ خاصی که متعلق به دوران حیات متفکر است، مربوط میداند. در این چارچوب، مفسران تاریخگرا، آثار افلاطون را ذیل چهار دورۀ خاص بررسی میکنند و محاورۀ قوانین را جزو آثار دوران پایانی حیات وی میدانند، که حاکی از تغییر در نگرش اوست. اما لئو اشتراوس در مخالفت با هرگونه نگاه تاریخگرایانه، این تقسیمبندی را نمیپذیرد و معتقد است در کل اندیشۀ افلاطونی هیچ تغییر جهتی وجود ندارد و تمامی محاورات، از جهتیخاص به پرسش از کل میپردازند. در خوانش اشتراوس از محاورۀ قوانین نیز شاهد این رویکرد جامع وی هستیم. درواقع، اشتراوس معتقد است برای فهم واقعی محاورۀ قوانین باید بشیوۀ او و از رهگذر خوانش فارابی ‌ در کتاب تلخیص النوامیس از آن، پیش برویم و تنها در اینصورت است که میتوانیم به افقی ورای تفسیر تاریخی دست یابیم. در پژوهش پیش رو، هدف آنست که ضمن بحثی اجمالی از تفسیر تاریخی محاورۀ قوانین، تفسیر فارابی از آن، و همچنین نقد و نظر اشتراوس در اینباره، را بررسی کرده، و مهمترین شاخصه‌های تفسیر بدیع او از این اثر را تبیین نماییم.

an interpretation of the dialogue of laws from the viewpoint of leo strauss based on fārābī’s treatise of talkhīṣ al-nawāmīs

presently, historicism is the dominant approach in interpreting philosophical traditions. this approach considers each science, particularly philosophy, to be in some way related to the specific lifetime of thinkers. within this framework, historicist interpreters examine plato’s works in relation to four different periods, with the dialogue of laws belonging to the latest period of his life, indicating a change in his approach. however, in opposition to any kind of historicist view, leo strauss disagrees with this division and believes that there is no change of direction in plato’s overall philosophy – from the first to the last dialogue – and all of them address philosophical problems from a specific standpoint. we encounter this comprehensive approach also in strauss’ reading of the dialogue of laws. in fact, strauss believes that, in order to grasp a real understanding of the dialogue of laws, one must follow his method and consider fārābī’s interpretation of this work in talkhīṣ al nawāmīs as a basis. strauss also maintains that it is the only way through which one can go beyond the limits of historical interpretation. while providing a brief discussion of the historical interpretation of the laws, the purpose of the present study is to examine fārābī’s interpretation of the dialogue of laws, strauss’ critique and view of this interpretation, and the most distinctive features of strauss’ innovative interpretation of this dialogue.