نسبت اروس، تخنه و فلسفه در دو محاوره مهمانی و فدروس افلاطون (با تاکید بر نقد آراء ولاستوس و نوسباوم)

«اروس» بعنوان خدای عشق یونانی، علاوه بر معانی مختلفی که در تاریخ اساطیری و فلسفی پیش از سقراط داشته، در فلسفه افلاطون نیز با تعابیر گوناگونی آمده است. این تنوع معانی سبب شده که مفسران وی در تفسیر آن مرتکب خطا شوند؛ از جمله در ترجمه اروس به عشق. در مقاله حاضر به بررسی معنای اروس در دو محاوره مهمانی و فدروس افلاطون، و ارتباط آن با «فلسفه» و «تخنه» پرداخته شده است. اروس در محاوره مهمانی، پس از بیان چند معنای مختلف، سرانجام بمعنای اشتیاق و آرزو به مشاهده زیبایی مطلق بکار رفته که در حقیقت همان فلسفه است، چراکه در اندیشه افلاطون، تفاوت میان ایده خیر (که فلسفه انگیزه‌یی برای مشاهده آن است) و ایده زیبایی، تفاوتی اعتباری است؛ بدین معنا که ایده خیر و زیبایی مطلق یک حقیقتند که از دو دریچه به آن نگریسته شده است. حال از آنجا‌که دیالکتیک یعنی فعالیتی که در آن جزئیات کثیر از واحد، و واحد از جزئیات کثیر شناخته میشود در محاوره فدروس بعنوان ابزار تخنه (technites) معرفی شده، میتوان چنین نتیجه گرفت که عاشق افلاطونی بمعنایی که در این مقاله مطرح شده و فیلسوف جز از طریق تخنه به درک ایده زیبا (یا خیر) نائل نخواهند شد. تحلیل مباحث مقاله، با تکیه بر نقد آراء دو مفسر افلاطون، پروفسور گرگوری ولاستوس و مارتا نوسباوم، انجام خواهد شد.

the relationships among eros, techne, and philosophy in plato’s symposium and phaedrus (with a critical emphasis on the views of vlastos and nussbaum)

eros, the greek god of love, in addition to its different meanings in the pre-socratic mythological and philosophical history, has been used in plato’s philosophy in different senses. this diversity has misled its interpreters in translating it into erroneous meanings such as love. the present paper examines the meaning of eros in plato’s two dialogs of symposium and phaedrus and then explores its relationship with philosophy and techne. in the dialog of symposium, after being used in some different meanings, eros is used in the sense of the longing and desire for observing absolute beauty, which is the same philosophy. this is because in plato’s philosophy, the difference between the idea of the good (philosophy is a motive for viewing it) and the idea of beauty is mentally-posited. in other words, the ideas of the good and absolute beauty are the same truth that is viewed from two points of view. now that dialectics – an activity in which multiple details are recognized from the one and the one from multiple details – is introduced in the dialog of phaedrus as an instrument of techne, it can be concluded that the platonic lover, and the philosopher cannot perceive the idea of beauty (or the good) unless through techne. the major problems in this paper are discussed based on the views of two interpreters of plato, gregory velastos and martha nussbaum.