فیلانثروپیا در یونان باستان و رابطه آن با پایدیا

نوشتار حاضر از طریق بررسی متون برجای مانده از عصر کلاسیک یونان باستان، به بررسی ارتباط میان فیلانثروپیا (انسان دوستی) و پایدیا (تعلیم و تربیت) در این دوره میپردازد. اصطلاح فیلانثروپیا نخستین‌بار در نمایشنامه پرومتئوس در بند، نوشته آیسخولوس بکار رفته و بعدها در برخی از آثار ادبی و فلسفی دوره کلاسیک یونان باستان استفاده شده است. در این نمایشنامه، انسان دوستی به پرومتئوس نسبت داده شده، چراکه او آتش را از زئوس دزدیده تا به انسان بدهد و آنها را از نابودی رها سازد. در کمدی صلح اریستوفان نیز ایزد هرمس با صفت انسان دوست معرفی شده زیرا دستیابی به صلح را برای انسانها ممکن میسازد. در سخنرانی ایسوکراتس، اصطلاح انسان دوست بر رهبران سیاسی و انسانهایی اطلاق میشود که از بالاترین فضایل برخوردارند و نعمتهایی همچون معرفت را با دیگران به ‌اشتراک میگذارند. افزون بر این، افلاطون نیز در کتاب چهارم قوانین، کرونوس را فردی انسان دوست معرفی میکند، بدین‌ دلیل که در شیوه حکومت سعی میکند فرهنگ و تمدن را در میان انسانها برقرار سازد. در رساله اوتیفرون نیز، سقراط خود را از آن جهت که دانسته های خویش را با انسانهای دیگر به‌اشتراک میگذارد، انسان دوست دانسته است. همانگونه که ارسطو اذعان کرده، فیلانثروپیا امری ذاتی و فطری تلقی میشود، اما با اینحال از طریق پایدیاست که شکل فضیلتمندانه بخود میگیرد. در مقابل، موجوداتی که به فیلانثروپوس متصف شده اند، موجوداتی هستند که در راستای شکل‌دادن به پایدیا و توسعه آن در جامعه خویش، تلاش میکنند.

philanthropia in ancient greece and its relationship with paideia

the present paper investigates the relationship between philanthropia and paideia based on the texts of classical greece. the term “philanthropia” was first used in a play called prometheus bound by aeschylus and was later used repeatedly in some of the literary and philosophical works of the classical greece. in this play, philanthropy has been attributed to prometheus because he stole fire from zeus to give it to human beings and save them from destruction. in the comedy peace by aristophanes, the god hermes has been introduced as philanthropist because he makes it possible for the humankind to access peace. in isocrates’ speech, the term philanthropist is applied to political leaders and people who posses the highest level of virtues and share such gifts as knowledge with others. moreover, in the fourth book of laws, plato introduces cronos a philanthropist because, during his reign, he tried to consolidate the pillars of culture and civilization in society. in the dialogue euthyphro, socrates considers himself to be a philanthropist because he shares his knowledge with others. as attested by aristotle, philanthropia is an essential and intrinsic quality; however, it develops a knowledge-based form through paideia. on the other hand, those existents who are called philanthropists try to develop paideia and spread it in their society.