هستی‌شناسی ریاضی افلاطون در تفاسیر اسلامی و غربی

یاضیات همواره از علوم یقینی شمرده میشده است، اما اینکه معرفت ریاضی درباره چیست، همواره دغدغه ذهنی ریاضیدانان و فیلسوفان ریاضی بوده است. این نظریه که متعلقات ریاضی، اموری مجرد و مفارق از جهان ذهن و اندیشه ما هستند به افلاطون نسبت داده شده و عده زیادی از فیلسوفان واقع‌باور را با تمام اختلاف‌نظرهایشان افلاطون‌گرا نامیده‌اند. مفسران افلاطون، فلسفه ریاضی وی را چه از لحاظ هستی‌شناسی و معناشناسی، چه از لحاظ معرفت‌شناسی بطور شفاف و سازگار تفسیر نکرده‌اند و این امر باعث بدفهمی فلسفه ریاضی افلاطون و ابهام در کل فلسفه او گردیده است. از جمله، پریچارد، تفسیری از هستی‌شناسی افلاطون ارائه کرد که بموجب آن، متعلقات ریاضی همین محسوسات هستند. بر اساس این تفسیر، تمثیل خط به گونه دیگری تفسیر شده و ابهامات موجود در این تمثیل از میان میرود. ما در این نوشتار این تفسیر را بررسی میکنیم و آن را با سایر تفاسیر هستی‌شناسی ریاضی افلاطون مقایسه کرده و آثار آن را در کل فلسفه ریاضی افلاطون ملاحظه مینماییم و نشان میدهیم فلسفه ریاضی افلاطون برخلاف تفسیر سنتی آن درگیر معمای بناسراف نیست. بعلاوه، بر اساس استدلالهای صدرالمتالهین نظریه مثل بلحاظ هستی‌شناسی نظریه‌یی کاملاً سازگار است؛ نتیجه اینکه فلسفه ریاضی افلاطون فلسفه‌یی سازگار است.