crise de la modernité dans les œuvres d’annie ernaux et de fariba vâfi

La littérature de l’extrême contemporain, fermement attaché aux concepts sociologiques, voit sa montée grâce aux écrivains tels annie ernaux en france et fariba vâfi en iran, dont l'oeuvre est considérée comme un passage de la littérature moderne à la littérature classique. les oeuvres de ces deux romancières sont des produits de l'ère moderne dans ce sens qu'elles ne représentent plus l'histoire d'un individu (personnage héros) isolé et séparé des cadres sociaux sans tenir compte du milieu, des manières d'être et des positions vis-à-vis de la collectivité sans quoi il perd son identité. dans cet article, nous cherchons à répondre aux questions sur la place de la modernité dans toutes ces péripéties, sur la manière d’éviter la persistance de la souffrance et le sentiment de reniement de ses origines, sur l’approche de vâfi et d’ernaux face à la modernité, et enfin, sur la façon qu’elles adoptent en vue de réhabiliter le statut de la femme moderne à travers la littérature féminine. les personnages de ces écrivains représentent plutôt une collectivité traumatisée par le passage d'une ère de transition. l'individu cherche à combler cette lacune par la fuite, de ses origines, et se réfugier dans un monde où l'attrait du bonheur est artificiel, et ne cesse de céder place à la technologie, c’est-à-dire la modernité et ses implications.

بحران مدرنتیه در آثار آنی ارنو و فریبا وفی

ادبیات معاصر که همچنان سرسختانه به مفاهیم جامعه‌شناختی گرایش دارد، شاهد پیدایش نویسندگانی مانند آنی ارنو در فرانسه و فریبا وفی در ایران است. آثار ایشان در واقع نوعی سرمایه‌گذاری ادبیات مدرن بر ادبیات کلاسیک است. آثار این دو رمان‌نویس در دوران مدرن نوشته شده است. به این معنا که این آثار، دیگر نشان‌دهنده تاریخ یک فرد (شخصیت قهرمان) مجزّا و جدا از چارچوب ساختار اجتماعی بدون در نظر گرفتن شرایط محیطی، شیوه بودن در جهان با توجه به ارتباط وی با جامعه‌ای که بدون آن، پرسوناژ هویّت خود را از دست می‌دهد، نیست. شخصیّت‌های این نویسندگان، بیشتر نشان‌دهنده بیماریِ جامعه‌ای است که درگیر دوره گذر از سنّت به مدرنیته است. درواقع، حوزه‌های مهم در این دوره از زندگی از هم جدا هستند: سیاست، خانواده، اقتصاد و آموزش و پرورش. در این دوران، جدایی بین نهادهای اجتماعی رخ می‌دهد. این جدایی باعث می‌شود که فرد از جامعه کناره‌گیری کند. فردیّت متمایز و جدا از هویّت اجتماعی خود است؛ اما انسان مدرن می‌خواهد این خلأ را با فرار از ریشه‌های خانوادگی خود پر کند و به جهانی پناه ببرد که در آن خوشبختی، مصنوعی است و پیوسته تسلیم فن‌آوری، مدرنیته و پیامدهای آن باشد.