le récit de filiation de patrick modiano et d’anaïs barbeau-lavalette: sur le sentier de l’histoire akram ayati

La chute des métarécits a mené l’homme contemporain à redéfinir son rapport avec le monde et à renouer ses ficelles à son passé pour sortir de cette nouvelle position de bascule dans laquelle il s’est enfoncé. se foisonne ainsi un nombre considérable des romans fictionnels contemporains marqués par le boom de la mémoire et la recherche de la filiation. ces deux éléments fonctionnent en effet, comme ancrages auxquels l’auteur essaie de s’attacher afin de procéder à une reconstruction identitaire individuelle autant que collective. nous nous intéressons dans ce présent article, à l’étude comparée de la démarche scripturale de deux écrivains contemporains, patrick modiano et anaïs barbeau-lavalette dans dora bruder et la femme qui fuit, dont l’écriture narrative se transforme en espace mémoriel et dont l’approche d’écriture agit comme support de la récupération du passé. quelles sont les stratégies narratives mises en œuvre par les deux écrivains pour faire de la fiction, espace de relais de la construction mémorielle? quels objectifs cherchent-t-ils à atteindre en inscrivant le fait mémoriel? dans quelle mesure ces deux romans se situent à la lignée des récits de filiation? l’analyse de ces romans montre que l’écriture du récit de filiation a largement contribué par le détour vers le passé familial, inscrit sur l’histoire collective, à soulager les troubles identitaires..

روایت نَسَبی نزد پاتریک مودیانو و آنائیس باربو-لاوالت: در مسیر تاریخ

افول کلان‌روایت‌ها باعث شده است که انسان معاصر رابطه خود را با جهان بازتعریف کند و رشته‌های خود را به گذشته خود متصل کند تا از این موقعیت پر تردید جدید و تکان دهنده‌ای که در آن قرار دارد، خارج شود. و به همین ترتیب، تعداد قابل توجهی از رمان‌های داستانی معاصر شکل گرفتند که حافظه و جستجوی اصل و نسب، دو مضمون اصلی نوشتار داستانی آنهاست که نویسنده سعی می‌کند به واسطه آنها به تسهیل بازسازی هویت شخصی و جمعی بپردازد. در این مقاله برآنیم تا به مطالعه تطبیقی رویکرد نوشتاری دو رمان از دو نویسنده معاصر، پاتریک مودیانو و آنائیس باربو-لاوالت بپردازیم. دورا برودر و زنی که فرار می‌خورد دو داستانی هستند که به عنوان فضاهای یادبودی عمل کرده و در بازیابی گذشته کمک می‌کنند. هدف این پژوهش پاسخ به این سوال اصلی است: این دو نویسنده چه راهبردهای نوشتاری و روایی را برای تبدیل داستان به فضایی برای بازسازی خاطره به کار برده‌اند؟ با ثبت حافظه گونه خاطرات چه اهدافی را دنبال می‌کنند؟ از چه منظر این دو داستان به گرایش داستان‌های نسبی تعلق دارند؟ تحلیل این دو داستان نشان می‌دهد که نوشتار داستان نسبی با چرخش به سمت گذشته خانوادگی ثبت شده در بستر تاریخ به تسکین مشکلات هویتی راوی کمک شایانی کرده است.