l’étude sémiotique du personnage chez dowlatâbâdi, le cas d’étude : solouk

Le personnage fait partie des principaux composants de tout produit littéraire et s’introduit donc dans le domaine des théories et recherches littéraires. la sémiotique analysant la formation du sens, considère le personnage comme un signe motivé dont le signifiant est composé de plusieurs caractéristiques physiologiques et psychologiques, y compris le nom propre. mahmoud dowlatâbâdi est un écrivain réaliste iranien dont certaines particularités littéraires comme la construction du personnage, sont comparables aux grands réalistes tels que balzac. en plus, malgré un langage poétique et une prose emphatique, le silence chez lui, dispose d'un statut remarquable. la plupart des personnages dowlatâbâdiens sont silencieux, voire muets, de par l’impossibilité à parler, le refus de la communication, la souffrance, la panique, etc. basée sur les principes de la sémiotique du personnage, cette recherche vise à étudier le silence chez les personnages de solouk, le roman dowlatâbâdien. pour ce faire, on est obligé de recourir aux principes de la sémiotique tensive, ainsi qu'aux théories considérant le personnage comme un signe. cette étude montrera donc comment le personnage/signe contribue à la formation du silence/signe chez dowlatâbâdi. en conséquence, on verra comment le silence dowlatâbâdien se lie aux affects dysphoriques et aux sèmes divers, et dans les profondeurs du parcours génératif, à l'isotopie fondamentale de la vie/mort.

مطالعۀ نشانه - معناشناختی شخصیت نزد دولت‌آبادی، مورد مطالعه: سلوک

شخصیت یکی از اصلی‌ترین عناصر تشکیل‌دهنده‌ی تولیدات ادبی است و در نتیجه در حوزه‌ی مطالعات و پژوهش‌های ادبی وارد می‌گردد. نشانهمعناشناسی که درصدد مطالعه‌ی فرایند شکل گیری معناست، شخصیت را به عنوان نشانه‌ای انگیخته در نظر می‌گیرد که دال آن، از چندین ویژگیِ ظاهری و روانشناختی از قبیل اسم خاص تشکیل میشود. محمود دولت‌آبادی نویسنده‌ی واقع‌گرای ایرانی است که برخی از ویژگی‌های آثارش مانند ساخت شخصیت، با رئالیست‌های بزرگی نظیر بالزاک قابل مقایسه است. به علاوه، علی‌رغم زبان شاعرانه و نثر پُرطمطراق، سکوت نزد وی از جایگاه قابل توجهی برخوردار است. به دلیل ناتوانی از سخن گفتن، عدم پذیرش ارتباط، رنج، هراس و غیره، اغلب شخصیت‌های آثار دولت‌آبادی ساکت و حتی لال هستند.پژوهش حاضر سعی دارد تا براساس اصول نشانهمعناشناسیِ شخصیت، سکوت را نزد شخصیت های سلوک اثر دولت‌آبادی بررسی نماید. به این منظور، برآنیم تا به اصول نشانهمعناشناسیِ تنشی و نیز به نظریه هایی که شخصیت را به مثابه‌ی یک نشانه در نظر می‌گیرند، رجوع کنیم. این مطالعه نشان خواهد داد که چگونه شخصیت/نشانه در فرایند ساخت سکوت/نشانه سهیم است. در نتیجه، خواهیم دید که چگونه سکوت نزد دولت‌آبادی به احساسات ناامید کننده و نیز واحدهای کوچک معنادار و سپس، در اعماق فرایند زایشی به ایزوتوپیِ زندگی/مرگ مرتبط می‌شود.