les stratégies autofictionnelles dans w ou le souvenir d’enfance de george perec et dora bruder de patrick modiano

Depuis jean-jacques rousseau, de nombreux auteurs ont tenté de retracer les événements de leur vie individuelle, en donnant naissance à l'autobiographie. l’écrivain de l'autobiographie cherche également à y recomposer la vérité et l'unité de son je. pourtant, la littérature du xxᵉ siècle témoigne de la création d'une série d'autobiographies modifiées ou transgressives sous le nom d’« autofictions ». malgré les efforts de l’institutionnalisation de ce nouveau genre littéraire depuis 2003, son sens reste encore aujourd’hui sujet à controverse. un terme souvent employé dans les médias, mais rarement défini, l'autofiction a de multiples définitions. parmi les écrivains contemporains, patrick modiano et georges perec mettent à l'épreuve ce genre littéraire dans leurs oeuvres. toute l'oeuvre de modiano est une incarnation de divers souvenirs, en vue d'une quête d'identité. georges perec écrivain français et membre de l'oulipo, possède également une écriture dotée d'interactions issues de diverses configurations scientifiques. dans cette étude, notre objectif est d'examiner ce nouveau genre littéraire d’une manière comparative dans les deux oeuvres romanesques, dora bruder de patrick modiano et w ou le souvenir d’enfance de georges perec pour répondre à cette question principale qui consiste à savoir quelles sont les stratégies autofictionnelles mises en oeuvre dans ces deux oeuvres et comment elles sont employées pour exprimer le thème de la recherche d'identité par ces deux écrivains cités.

راهبردهای نوشتار خودنگاری تخیلی در دبلیو یا خاطرات کودکی اثر ژرژ پرک و دورا برودر اثر پاتریک مودیانو

از زمان ژان ژاک روسو، بسیاری از نویسندگان فرانسوی رویدادهای زندگی فردی خود را شرح داده‌اند و در قالب زندگینامه بازنویسی کرده‌اند. درواقع در نوشتار اتوبیوگرافی، نویسنده قصد دارد با مرور خاطرات گذشته‌ی خود حقیقت خود را در آن اثر بازسازی کند. در قرن بیستم، ادبیات شاهد نوع ادبی بیوگرافی تغییر یافته‌ای به نام خود‌نگاری‌تخیلی می‌شود. علی رغم نهادینه سازی نوع ادبی خودنگاری‌تخیلی از سال 2003 تا به امروز، اما باز هم معنای آن بحث برانگیز است. خودنگاری تخیلی ژانری است که اغلب در رسانه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد اما تعریف ثابتی ندارد و از تعاریف مختلفی برخوردار است. نویسنده از این ژانر استفاده می‌کند تا به موجب آن واقعیت‌ها را برانگیزد. نویسندگان معاصر مانند پاتریک مودیانو و ژرژ پرک هر کدام به شیوه خود به این ژانر ادبی نزدیک میشوند. پاتریک مودیانو از زمان، خاطرات و گذشته به عنوان موضوع تمامی رمان‌های بزرگ یاد می‌کند و این موضوعات به همراه مسئله‌ی هویت، نقش بسزایی در پیشبرد داستان های این نویسنده‌ دارند. یکی دیگر از نویسندگان فرانسوی ژرژ پرک رمان‌نویس و فیلمساز معاصر است. او عضو انجمن ادبی اولیپو بود. در این مطالعه تحقیقاتی ، هدف ما بررسی ژانر ادبی خودنگاری تخیلی در کتاب های دورا برودر از پاتریک مودیانو و دبلیو یا خاطرات کودکی از ژرژ پرک است و سعی خواهیم کرد به این سوال پاسخ دهیم که چگونه خودنگاری تخیلی در این دو اثر خود را نشان می‌دهد و چگونه از این ژانر برای بیان مضمون جستجوی هویت توسط دو نویسنده جورج پرک و پاتریک مودیانو استفاده میشود.