etude comparative-minimaliste de deux romans français et persan la salle de bain et l’automne est la dernière saison

La salle de bain, premier roman de j.p toussaint, qui était encore très jeune en 1985, et l’automne est la dernière saison, premier roman de la jeune écrivaine iranienne, nassim mar’achi, publié en 2014, constituent tous les deux des oeuvres littéraires de l’extrême contemporain qui nous séduisent par les caractéristiques particulières de leur syntaxe, leur vocabulaire, leur langage mais aussi celles de leur contenu narratif. participant d’un dynamisme de ‘renouvellement’ du roman, ces oeuvres proposent de nouvelles formes et contenus et trouvent ainsi des points de jonction dans un langage précis, court et clair, qui se limite parfois à se déclarer par un seul mot. certes, ces points de jonction facilitent le regroupement de ces deux écrivains sous la bannière de ‘minimalisme’, mais, le traitement de l’esthétique minimaliste peut aussi présenter ses nuances chez toussaint et mar’achi. ce n’est donc pas forcément des ressemblances que nous cherchons ici entre les deux romanciers, mais aussi des traits qui peuvent contribuer à la construction d’un minimalisme iranien ou français. nous nous intéressons ainsi au désir commun de ces écrivains de représenter le rapport au monde, aux autres, et à soi de l’homme de l’extrême-contemporain à travers un texte-collage qui économise le style et la péripétie. cela ne nous empêchera pourtant pas de repérer les traits qui marquent la distance du minimalisme iranien et français

بررسی مقایسه‌‌ای - کمینه‌‌گرایی دو رمان فرانسوی و فارسی: حمام و پاییز فصل آخر سال است

حمام اولین رمان ژان فیلیپ توسن که در سال 1985 هنوز بسیار جوان بود و پاییز آخرین فصل است، اولین رمان نویسندۀ جوان ایرانی، نسیم مرعشی، که در سال 2014 منتشر شده است، هر دو از آثار ادبیِ دوران متأخر هستند که ما را با ویژگی‌های خاص نحوی، واژگان، زبان و همچنین محتوای داستانی خود مسحور می‌کنند. این آثار با شرکت در حرکت پویای «تجدد» در رمان، اشکال و مضامین جدیدی را ارائه می‌دهند و به این ترتیب در داشتن زبانی دقیق، کوتاه و واضح که گاه حتی به بیان مطلبی با یک کلمه محدود می‌شود، نقطۀ اشتراکی می‌یابند. مسلماً، وجود این نقاط تشابه، گروه‌بندیِ این دو نویسنده را تحت لوای «مینیمالیسم» یا کمینه‌گرایی تسهیل می‌کند، اما پرداخت زیبایی‌شناسیِ مینیمالیستی می‌تواند نزد توسن و مرعشی تفاوت‌های ظریف خود را ارائه دهد. بنابراین ما در اینجا لزوماً به دنبال شباهت‌های این دو نیستیم، بلکه به دنبال ویژگی‌هایی هستیم که میتوانند در شکل‌گیریِ یک مینیمالیسم ایرانی یا فرانسوی نقش داشته باشند. بنابراین از خلال متنکولاژی که در سبک و روند داستانی صرفه‌جویی می‌کند، به میل مشترک این نویسندگان برای نشان دادن رابطه با جهان، با دیگری و با خویشتن در انسان معاصر می‌پردازیم. با این حال، این موضوع ما را از شناسایی ویژگی‌های متمایزکنندۀ کمینه‌گراییِ ایرانی و فرانسوی منع نمی‌کند.