etude du déclinisme en littérature contemporaine française

Un ensemble de discours déclinistes, publiés depuis le début du xxie siècle, notamment rédigés par les spécialistes et professeurs de littérature, proclament la dévalorisation, la crise, l'oubli et voire la mort de la littérature et des études littéraires. pour étudier la nature et les cibles de ce déclin en littérature contemporaine, cet article se propose, d’une part, de présenter ces textes apocalyptiques suivant une approche descriptive, et d’autre part, de les distinguer les uns des autres selon une approche comparative et surtout contrastive, tout en se basant sur les trois catégories de menaces déjà évoquées en 2011 par dominique viart. une conception très retreinte et esthétique, remontant au xixe siècle et notamment diffusée et défendue par le système éducatif et la théorie littéraire, se trouve à l’origine de toutes ces inquiétudes devant la perte de l’autonomisation de la littérature dans une société marquée par le capitalisme cognitif. il est peut-être temps de recourir également à une conception élargie et pragmatique de la littérature, en interaction avec les autres moyens modernes d’expression et en contact avec le monde réel, et de mettre fin à toute hégémonie des approches monologales au profit d’une lecture actualisante avancée par le philosophe suisse yves citton.

بررسی زوال‌گرایی در ادبیات معاصر فرانسه

از آغاز سدة بیست و یکم به این سو، شاهد پیدایش گفتمان‌های بی‌شماری به قلم متخصصان و استادان ادبیات هستیم که از بی‌اعتباری، بحران، فراموشی و حتی مرگ ادبیات معاصر فرانسه و مطالعات ادبی سخن می‌گویند. برای بررسی سرشت این زوال‌گرایی و اهداف آن در ادبیات معاصر، مقالة پیش رو می‌کوشد تا از یک سو، این گفتمان‌های زوال‌گرا را با رویکردی توصیفی با به خوانندة خود بشناساند، و از سوی دیگر، با پیروی از رویکردهای مقایسه‌ای و مقابله‌ای، این متن‌ها را بر اساس سه دسته‌بندی‌ای که دومینیک ویار در سال 2011 از تهدیدهای وارده به ادبیات داده بود از یکدیگر تمیز دهد. تردیدی نیست که خاستگاه هرگونه نگرانی برای از دست رفتن استقلال ادبیات در دوران سرمایه‌داری شناختی برداشتی محدود و زیبایی‌شناختی از آن است، برداشتی که در سدة نوزدهم ریشه دارد و نظام آموزشی و نظریة ادبی همواره به پاسداری از آن برمی‌خیزد. شاید زمان آن فرارسیده که به تعریفی وسیع و برون‌گرا از ادبیات روی آوریم، تعریفی که به ما امکان می‌دهد تا ادبیات را در پیوند با دیگر شیوه‌های مدرن بیان بررسی کرده و آن را با دنیای واقعی مرتبط سازیم. شاید زمان آن فرارسیده که به پیشنهاد ایو سیتون، فیلسوف سوئیسی، به تازه‌سازی خوانش در ادبیات روی آوریم و به برتری‌جویی خوانش‌های سنتیِ تک‌گویانه پایان دهیم.