le réalisme fantastique comme l’expression de l’anomie sociale dans le passe-muraille de marcel aymé

Marcel aymé (1928-1955) est un moraliste ironique à la manière de la jean de la fontaine, de sorte qu’il mobilise les moyens du récit symbolique et du réalisme fantastique au service d’une observation narquoise des conséquences de la 1ère guerre mondiale. etant donné que l’anomie est une notion qui met en lumière l’absence de normes et de règles dans une société, à cet égard, le passe-muraille comprend dix nouvelles marquées par l’irruption du merveilleux dans l’univers quotidien. en appliquant l’approche sociocritique proposée par zima, nous essayerons de donner un panorama sur le phénomène de l’anomie. notre objectif sera de savoir comment le réalisme fantastique à travers les choses et les hommes peut être considéré comme un phénomène anomique dans un monde anarchique? on essayera de montrer l’anomie du temps qui est marquée non seulement par les crises économique et sociale mais aussi par le spectacle des valeurs dégradées. pourquoi l’homme du xxème siècle est-il représenté comme un être exposé à l’aliénation ?

رئالیسم خیالی در جایگاه بیان بی‌‌هنجاری در دیوار گذر از مارسل امه

چکیده: مارسل امه ( 19551928) همچون ژان دولا فونتن، اخلاق‌‌گرایی کنایه‌پرداز است، به نحوی‌که شیوه‌های روایت نمادین و رئالیسم خیالی را در خدمت دیدی‌ طعنه‌آمیز از نتایج جنگ جهانی اول بکار می‌گیرد. با در نظر گرفتن این نکته که بی‌هنجاری به نبود قوانین و چارچوب‌ها در یک جامعه اشاره دارد، از این حیث، دیوار گذر، شامل ده داستان کوتاه است که با حضور ناگهانی عنصر خارق‌العاده‌ای در دنیای روزمره مشخص می‌شود. با به‌کارگیری رویکرد نقد جامعه‌شناختی زیما، سعی داریم دورنمایی از پدیده‌‌ء بی‌هنجاری را ارائه دهیم. هدف ما از این تحقیق پی بردن به این موضوع است که چگونه رئالیسم خیالی در خلال اشخاص و اشیاء می‌تواند به‌عنوان یک پدیده‌ء آنومیک در یک دنیای پر هرج و مرج تلقی شود؟ و هم‌چنین سعی بر آن است تا بی‌هنجاری زمان را نشان دهیم که نه تنها با بحران‌های اقتصادی و اجتماعی دست به گریبان است، بلکه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند نمایشی از ارزش‌های لگدمال شده باشد. چرا انسان قرن بیستم به عنوان موجودی بی‌هویت، در معرض از‌خود‌بیگانگی قرار گرفته است؟