rire et relativité dans risibles amours de milan kundera

Le phénomène comique qui se manifeste dans l’œuvre de milan kundera, est le résultat de la confrontation du monde subjectif, abstrait et absolu des personnages – influencés par les images stéréotypées des médias de masse – avec le monde réel, instable et relatif. celuici remet en question ces clichés ainsi que les attentes des personnages. plongé dans un monde teint d’illusion et d’égoïsme, les personnages de ces nouvelles méconnaissent l’insuffisance de leur attitude absolue face à la relativité du réel. selon les stéréotypes de leur esprit,  ils changent incessamment de masque, mais ils restent toujours hors de la réalité. ce jeu des masques leur permet d’avoir, même momentanément, une illusion d’identité unique et homogène.  cependant, comme la réalité ne tolère aucun absolu, leur confiance en leurs clichés ne dure pas. elle est remplacée par le doute et l’hésitation irréparable. la confrontation de l’absolu de sujet à la relativité de l’objet révèle l’absurde et la vanité de l’absolu. c’est cette confrontationmême qui déclenche le rire du lecteur et de l’écrivainnarrateur. dans cet article, nous tenterons d’examiner ce phénomène comique dans quelques nouvelles du recueil risibles amours.

نسبیت و خنده در عشق‌‌های خنده‌‌دار میلان کوندرا

طنزی که در رمان‌‌های میلان کندرا، نویسندۀ چک، دیده می‌‌شود حاصل رویارویی ذهن مطلق‌‌گرای شخصیت، ذهنی اسیر کلیشه‌‌ها، تصاویر قالبی رسانه‌‌ها و جهان نسبی و ناپایدار بیرون، است؛ جهانی که هر آن تصاویر ذهنی و انتظارات شخصیت را نقش بر آب می‌‌کند. از آنجا که شخصیت‌‌های این داستان‌‌ها در دنیایی پر از توهم و خودخواهی به سر می‌‌برند، هرگز به نقصان و نابسندگی نگرش و رفتار خود دربرابر نسبیت جهان واقع پی نمی‌‌برند. آنها بنابر تصاویر قالبی و از پیش مفروض ذهن خود، دائم چهره عوض می‌‌کنند. این بازی صورتک‌‌ها به آنها امکان می‌‌دهد، حتی به شکلی موقت و گذرا، به توهمی از هویت یگانه و یکپارچه برسند؛ اما از آنجا که واقعیت، هیچ امر یا نگرش مطلقی را بر نمی‌‌تابد، ایمان و اعتماد آنها به تصاویر قالبی دیری نمی‌‌پاید و جای خود را به تردید و عدم قطعیتی علاج‌‌ناپذیر می‌‌دهد. مواجهۀ ذهن مطلق‌‌باور سوژه با نسبیت دنیای ابژه، پوچی و بیهودگی امر مطلق را آشکار می‌‌کند و همین مواجهه است که خندۀ راوی، نویسنده و خواننده را به دنبال دارد. در این مقاله، قصد داریم این پدیدار کمیک را در چند داستان از مجموعۀ عشق‌‌های خنده‌‌دار بررسی کنیم.