nature de subjectivité et son émergence dans les énoncés du locuteur

La subjectivité renvoie à ce que la langue a de plus objectif et intervient au niveau structurel de la langue. il s’agit de la source d’expressions figées, forgées par des locuteurs et reprises d’énoncés en énoncés au point de devenir idiomatiques. ces expressions ne relèvent plus de la parole d’un seul individu, mais de la voix collective des êtres humains locuteurs d’une même langue. elle est en somme une subjectivité humaine et collective. les degrés de l’échelle qui résulte de nos recherches correspondent aux divers aspects de la définition élaborée jusqu’à présent. nous vérifions au premier abord, la nature de la subjectivité depuis l’approche guillaumienne et ensuite nous tâchons de tracer le contour des limites de la subjectivité dans les niveaux syntaxique, sémantique et pragmatique i.e. ceux qui constituent la nature de la subjectivité. l’ensemble de notre travail dans l’article présent porte à conclure donc qu’il n’y a pas une subjectivité, mais plusieurs subjectivités.

بررسی ماهیت سوبژکتیویته و ظهور آن در عبارات کاربر

در بر اساس مفهوم سوبژکتیویته، اهداف زبان هدفمند و گسترده بوده و حضور این مفهوم در سطح ساختاری زبان بسیار مشهود است. این منبع بیان ثابت است و عبارات مختلف توسط شخص گوینده پس از بارها تکرار به تدریج شکل می‌گیرد و اصطلاحات را می‌سازد. و به این ترتیب، دیگر به نوع گفتمان فردی خاص محدود نمی‌شود، بلکه به صدای جمعی افراد گوینده آن زبان تبدیل می‌شود. به بیان دیگر ما با یک سوبژکتیویته‌ی انسانی و جمعی روبرو هستیم. مقیاس‌های مطرح شده در این تحقیق سعی در تشریح جنبه‌‌های مختلف مفهوم سوبژکتیویته دارد، و بر آن است تا ابتدا ماهیت سوبژکتیوییته را از رویکرد گیومی بررسی کرده و سپس محدوده خطوط سوبژکتیویته در سطوح نحوی، معنایی و عملی را که اساس تشکیل دهنده‌ی ماهیت سوبژکتیویته هستند، ترسیم کند. تمام کوشش ما در این جستار نه تنها بر اثبات سوبژکتیویته، که به منظور اثبات تعدد آن است.