déconstruction des frontières génériques: le vol d’icare de queneau

Le vol d’icare (1968) de raymond queneau est considéré comme la mise en oeuvre de la déconstruction générique et celle de la refonte du genre romanesque. queneau déstabilise dans ce roman les frontières génériques à de multiples niveaux: formel, langagier et diégétique. l’étude de ces aspects met en lumière les différents types de déconstruction présentés dans ce roman. on remarque qu’au niveau macrostructural (le niveau formel), le degré de liberté du romancier est considérable, tandis qu’au niveau microstructurel divisé en langagier et diégétique, la liberté de déconstruction est limitée en s’appuyant aux structures strictes et dures. queneau, dans le processus de la remise en cause des genres traditionnels, ajoute une bonne dose ludique à son oeuvre contre la pratique des auteurs du nouveau roman qui entament cette déconstruction générique de manière sérieuse. queneau est devenu un modèle pertinent, non seulement pour les oulipiens récents mais pour les autres écrivains hors de l’oulipo.

مطالعه موردی ساختار شکنی انواع ادبی در رمان پرواز ایکار اثر رمون کنو

پرواز ایکار (1968) اثر رمون کنو را می‌توان در زمره آثاری قرار داد که ساختارشکنی انواع و بخصوص نوسازی نوع ادبی رمان را در عمل ثابت می‌کنند. با مطالعه این رمان، به نظر می‌رسد که نویسنده به شکل سنتی رمان حمله کرده است چرا که مفهوم "نوع ادبی" در رمان برای وی تعریف خاصی دارد. کنو علی رغم نویسندگان نهضت رمان نو فرانسه که همواره از این ساختارشکنی در نوشته‌های جدی و عاری از طنز بهره می‌بردند، عنصر طنز را به طرز مطلوبی به فرایند ساختارشکنی انواع ادبی ضافه می‌کند. رمون کنو در این رمان مرزهای سنتی مربوط به انواع ادبی را در سطوح مختلف بی‌ثبات می‌کند: ظاهری، زبانی و روایت‌گری. مطالعه این سطوح اقسام مختلف ساختارشکنی در نوع رمان را آشکار می‌سازد. به نظر می‌رسد که کنو در سطح کلان یعنی سطح ظاهری رمان از آزادی عمل بیشتری برخوردار است، این در حالی است که در سطوح دیگر (زبانی و روایت‌گری) آزادی نویسنده در بی ثبات کردن نوع رمان به دلیل به کارگیری قواعد سخت محدود می‌شود.