تاثیر پرتوتابی بر ناپدید شدن شکمبه ای ماده خشک و پروتیین خام، و قابلیت هضم برون تنی کنجاله کانولا

این پژوهش به منظور بررسی تاثیر پرتوهای یون ساز گاما و الکترون در دزهای 25، 50 و 75 کیلوگری، بر تجزیه شکمبه ای ماده خشک و پروتیین خام، و قابلیت هضم برون تنی کنجاله کانولا انجام گرفت. بدین منظور از تکنیک کیسه های نایلونی و روش هضم دو مرحله ای استفاده شد. پرتو گاما باعث کاهش تجزیه پذیری ماده خشک شد (05/0p < )، اما پرتو الکترون تاثیری بر این صفت نداشت (05/0p > ). تجزیه شکمبه ای پروتیین خام به وسیله پرتوتابی کاهش یافت (05/0p < ). در این خصوص تاثیر اشعه گاما بیشتر از تابش الکترون بود (05/0p < ). قابلیت هضم برون تنی کنجاله کانولا تحت تاثیر پرتوتابی افزایش یافت (05/0p < ). با افزایش دز تابش پرتوهای الکترون و گاما، مقدار قابلیت هضم برون تنی ماده خشک، به طور خطی افزایش یافت (05/0p < ). تاثیر تابش الکترون و اشعه گاما در افزایش این صفت یکسان بود (05/0p > ). نتایج این پژوهش نشان داد که هرچند تاثیر پرتو گاما در کاهش تجزیه شکمبه ای ماده خشک و پروتیین خام کنجاله کانولا بیشتر از پرتو الکترون بود، اما قابلیت هضم برون تنی آن به طور یکسانی تحت تاثیر این پرتوهای یون ساز افزایش یافت.