اثر محدودیت کمی خوراک و تغذیه وعده ای بر عملکرد، ترکیبات لاشه و عارضه آسیت در جوجه های گوشتی

این آزمایش برای مقایسه اثر محدودیت کمی خوراک و تغذیه وعده ای بر عملکرد، ترکیبات لاشه و عارضه آسیت در جوجه خروس های گوشتی سویه راس 308 صورت گرفت. در این تحقیق پنج برنامه محدودیت غذایی شامل: 1) تغذیه به صورت آزاد ( گروه شاهد)، 2) تغذیه نیاز نگهداری از 14-7 روزگی، 3) تغذیه50% نیاز رشد از 14-7 روزگی، 4) تغذیه وعده ای از 14-7 روزگی و 5) تغذیه وعده ای از 21-7 روزگی استفاده شد. 300 قطعه جوجه خروس گوشتی یک روزه در قالب یک طرح کاملا تصادفی با پنج تیمار، پنج تکرار و 12 جوجه در هر تکرار تا سن 42 روزگی پرورش یافتند. در سن 21 روزگی جوجه ها در معرض دمای 15 درجه سانتی گراد برای القای آسیت قرار گرفتند. صفات اندازه گیری شده شامل عملکرد، ترکیبات لاشه، فراسنجه های قلب و خون بودند. نتایج نشان داد که گروه های محدودیت داده شده به صورت کمی در مقایسه با گروه شاهد، افزایش وزن و مصرف خوراک کمتری داشتند (05/0 > p). در پایان دوره آزمایش، گروه تغذیه شده به صورت وعده ای به مدت یک هفته ضریب تبدیل غذایی کمتری نسبت به گروه تغذیه 50 درصد نیاز رشد داشتند (05/0 > p). محدودیت غذایی اثر معنی داری روی درصد ترکیبات لاشه (لاشه قابل طبخ، سینه، ران و چربی حفره شکمی) نداشت. جوجه های گوشتی تغذیه شده به صورت آزاد و وعده ای به مدت یک هفته غلظت هماتوکریت و هموگلوبین بالایی داشتند (05/0p < ). گروه تغذیه وعده ای یک هفته در مقایسه با گروه های محدودیت کمی خوراک وزن قلب بیشتری داشت (05/0p < ). اختلاف آماری معنی داری در شاخص آسیت (نسبت وزن بطن راست به وزن دو بطن)، وزن بطن راست و درصد وزن قلب در بین تیمارها مشاهده نگردید. به طور کلی نتایج نشان داد که محدودیت با شدت کمتر (تیمارهای تغذیه وعده ای) در مقایسه با محدودیت شدید (تیمارهای محدودیت کمی خوراک) در ایجاد رشد جبرانی کامل موثرتر است. با توجه به فاکتورهای خونی، محدودیت غذایی شدید می تواند باعث کاهش حساسیت به آسیت در جوجه های گوشتی شود.