اثر روش و فاصله زمانی بین دو تلقیح بر باروری خروس های بومی فارس

در این پژوهش، با آزمایش فاکتوریل دو فاکتوره، اثر روش تلقیح اسپرم و فاصله زمانی بین دو تلقیح بر درصد باروری و جوجه درآوری مرغ های بومی بررسی شد. روش تلقیح اسپرم شامل؛ روش تلقیح مورد استفاده در مزرعه اصلاح نژاد مرغ بومی فارس (m1) و روش آزمایشی (m2) و فاصله زمانی بین دو تلقیح شامل فاصله های زمانی 7 (t1) و 14 (t2) روز بود. از 120 قطعه مرغ بومی و 40 قطعه خروس بومی 7 ماهه استفاده شد. تلقیح مرغ ها به مدت 10 هفته انجام شد. تخم مرغ ها از روز دوم پس از تلقیح، جمع آوری شدند و جوجه کشی به منظور تعیین درصد جوجه دهی کل و باروری استفاده شد. نتایج نشان داد که اثر روش تلقیح، فاصله زمانی بین دو تلقیح و اثرات متقابل آنها بر درصد تخم گذاری معنی دار نیست. اثر روش تلقیح بر درصد باروری، جوجه دهی کل و جوجه دهی تخم مرغ های بارور معنی دار بود که روش دوم تلقیح نتایج بهتری نسبت به روش اول نشان داد. درصد باروری و جوجه درآوری به طور معنی داری در تیمار t1 در مقایسه با تیمار t2 بالاتر بود. درصد جوجه دهی کل در تیمار m1t2 به طور معنی داری کمتر از بقیه تیمارها بود. در بین تمام تیمارها، بیشترین درصد باروری (20/79 درصد) و کمترین آن (21/48 درصد) بهترتیب مربوط به تیمارهای m2t1 و m1t2 بود. تفاوت معنی داری بین تیمارهای آزمایشی از نظر درصد جوجه دهی تخم مرغه ای بارور مشاهده نشد. بهترین نتایج از نظر درصد باروری و جوجه درآوری مربوط به تیمار m2t1 بود و استفاده از آن در برنامه های تلقیح مصنوعی مرغه ای بومی توصیه می شود.