اثر تانن میوه بلوط (quercus persica) بر کینتیک تخمیر شکمبه بزهای بومی در اواخر دوره آبستنی

هدف از این پژوهش بررسی اثر دو سطح میوه بلوط با و بدون پلی‌اتیلن‌گلیکول بر فراسنجه‌های تخمیر و جمعیت پروتوزوای شکمبه بزهای بومی در 60 روز آخر آبستنی بود. از 40 راس بز آبستن (2/3 ± 41/8 کیلوگرم وزن زنده) در یک طرح بلوک‌های کامل تصادفی در قالب آزمایش فاکتوریل 2×2 استفاده شد. میوه بلوط در دو سطح20 یا 40 درصد ماده خشک جیره با (20 گرم در روز به ازای هر راس) و بدون پلی‌اتیلن‌گلیکول استفاده شد. علاوه براین، یک جیره بدون میوه بلوط و مکمل پلی‌اتیلن‌گلیکول به عنوان شاهد نیز در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که غلظت نیتروژن آمونیاکی (0/01>p)، کل اسیدهای چرب فرار (0/05>p) و پروپیونات (0/01>p) مایع شکمبه بزهای دریافت کننده جیره شاهد بالاتر بود. تعداد پروتوزا با افزایش سطح میوه بلوط در جیره به صورت خطی کاهش یافت (0/05>p). افزودن پلی‌اتیلن‌گلیکول به جیره‌ها باعث افزایش نیتروژن آمونیاکی شکمبه (0/05>p)، کل اسیدهای چرب فرار (0/01>p) و غلظت پروپیونات (0/01>p) شد. جیره حاوی 40 درصد در مقایسه با 20 درصد میوه بلوط باعث کاهش تولید بالقوه گاز (0/01>p) و نیمه عمر تولید گاز (0/05>p) شد. به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که تغذیه میوه بلوط مخصوصاً سطح بالای آن در بزهای آبستن بر فراسنجه‌های تخمیر شکمبه اثر منفی داشت و افزودن پلی‌اتیلن‌گلیکول به جیره تا حدودی این اثرات منفی تانن را کاهش داد.