اثرات همزمان سازی فحلی و تغذیه کمکی بر عملکرد تولیدی میش مغانی در شرایط مرتع

این آزمایش به منظور بهبود عملکرد تولیدی میش مغانی با بهره‌گیری از روش‌های مدیریت تولید مثل و تغذیه در شرایط مرتع در خارج از فصل تولید مثل انجام گردید. برای انجام این پ‍روژه در یک گله 400 راسی، میش‌های داشتی مورد نظر در قالب گروه 1(همزمان‌سازی و هورمون‌تراپی+ تغذیه کمکی) به تعداد 202 راس به عنوان گروه آزمایشی و گروه 2 یا همان گروه شاهد(بدون همزمان‌سازی و بدون تغذیه کمکی) به تعداد 160 راس انتخاب شدند. در گروه آزمایشی میش‌ها از تغذیه کمکی قبل جفتگیری به مدت 4 هفته و تغذیه تکمیلی با کنسانتره در 1.5 ماه آخر آبستنی استفاده کردند. در طول اجرای پروژه صفات تولیدی و تولید مثلی میش‌ها و بررسی‌های اقتصادی در هر دو گروه شاهد و آزمایشی انجام گردید و برای آنالیز آماری داده‌های کمی از رویه t-test و صفات کیفی از روش جدول فراونی و کای اسکور استفاده گردید. نتایج نشان داد که درصد زایش میش‌ها،درصد دوقلوزایی، بازدهی وزن تولد بره و وزن از شیرگیری در گروه آزمایشی نسبت به شاهد بیشتر است(p<0/05). لیکن از نظر درصد زادآوری گله، تفاوت آماری فاحشی مابین دو روش وجود داشت به‌طوریکه 104.21 درصد زادآوری در گروه آزمایشی در مقایسه با 48.64 درصد در گروه شاهد مشاهده گردید(p<0/05). به طورکلی در خارج از فصل تولید مثل، در میش مغانی استفاده از تیمار همزمان‌سازی فحلی و تغذیه کمکی دارای بالاترین بهره اقتصادی نسبت به گروه شاهد است.