تاثیر مکمل‌های آلی روی و سلنیوم بر مصرف خوراک، قابلیت هضم و فراسنجه‌های تخمیر شکمبه‌ای در گوسفند

با هدف بررسی تاثیر مکمل رویمتیونین و سلنومتیونین بر مصرف خوراک، فراسنجه‌های تخمیر شکمبه‌ای و جمعیت پروتوزوآ، این تحقیق در دو بخش بر روی گوسفندان انجام شد. در آزمایش اول(درون تنی)، بیست راس قوچ سنجابی (5.6±50 کیلوگرم) به طور تصادفی به چهار تیمار شامل: 1) جیره آزمایشی شاهد و بدون افزودن روی و سلنیوم؛2) جیره پایه به علاوه 300 میلی‏گرم سلنومتیونین در کیلوگرم ماده خشک؛ 3) جیره پایه به علاوه 400 میلی‏گرم رویمتیونین در کیلوگرم ماده خشک و 4 ) جیره پایه به علاوه 400 میلی‏گرم رویمتیونین و 300 میلی‌گرم سلنومتیونین تقسیم شدند. در آزمایش دوم، از گوسفندان گروه شاهد مایع شکمبه گرفته شد و بر اساس آزمون تولید گاز به روش برون‌تنی فراسنجه‌های تخمیر مطالعه شد در آزمایش اول، افزودن مکمل رویمتیونین و سلنومتیونین به جیره باعث کاهش انرژی قابل سوخت و ساز، قابلیت هضم ماده آلی، نیتروژن آمونیاکی و کل اسیدهای چرب زنجیر کوتاه (0.001p= ) شد، ولی ضریب تفکیک پذیری و پروتئین میکروبی در سه تیمار نسبت به شاهد بهبود یافت (0.001p= ). مکمل‌های روی و سلنیوم تاثیری بر خوراک مصرفی، انرژی قابل سوخت و ساز مصرفی و گاز متان نداشت. مصرف مکمل‌های آلی روی و سلنیوم جمعیت کل پروتوزوآیی را از طریق تغییر در جمعیت انتودینینه‌ها افزایش دادند (0.001=p). در مجموع، استفاده از مکمل رویمتیونین و سلنومتیونین تاثیر مطلوبی بر تخمیر شکمبه گوسفندان نداشت، اما سبب افزایش جمعیت پروتوزآیی شد. همچنین، در این مطالعه روش آزمایشگاهی معیار مناسبی برای ارزیابی تاثیر مکمل بر تخمیر شکمبه نبود و نمی‌توان نتایج آن را با دام زنده تعمیم داد.