تاثیر محدودیت آب بر عملکرد و میزان تجمع ماده خشک در سه ژنوتیپ جو بهاره

به منظور بررسی اثر محدودیت آب بر رشد، عملکرد و اجزای عملکرد سه ژنوتیپ جو بهاره، آزمایشی به صورت اسپلیت پلات در قالب بلوک های کامل تصادفی در ایستگاه تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی اردبیل در سال زراعی 84-1383 در سه تکرار اجرا شد. تیمارهای رطوبتی شامل آبیاری کامل یا عدم تنش رطوبتی، عدم آبیاری یا تنش شدید رطوبتی و تنش رطوبتی پس از مرحله گلدهی در کرت اصلی و ژنوتیپ های جو lb-iran، n-81-7 و n-81-14 در کرت فرعی قرار گرفتند. در کلیه تیمارهای رطوبتی روند تجمع ماده خشک به شکل سیگموییدی بود، هر چند مقدار آن تحت تاثیر تیمارهای رطوبتی نوسان داشت. حداقل و حداکثر شاخص سطح برگ به ترتیب در تیمار تنش شدید رطوبتی و عدم تنش رطوبتی به دست آمد. ژنوتیپ lb-iran بیشترین مقادیر شاخصها رشد را به خود اختصاص داد. بین تیمار عدم تنش و تنش رطوبتی پس از گلدهی از نظر تعداد پنجه در بوته، تعداد دانه در سنبله تفاوت معنی داری وجود نداشت، ولی وزن هزار دانه در بین تیمارهای رطوبتی متفاوت بود. عملکرد دانه در تیمار تنش شدید رطوبتی در مقایسه با شرایط عدم تنش و تنش پس از گلدهی به ترتیب 7/63 و 2/17 درصد کاهش داشت. بالاترین تعداد دانه در سنبله به ژنوتیپ های lb-iran و n-81-14 تعلق داشت. بیشترین وزن هزار دانه متعلق به ژنوتیپ های lb-iran و n-81-7 بود. عملکرد دانه در ژنوتیپ lb-iran با 2034 کیلوگرم در هکتار بیشتر از سایر ژنوتیپ ها بود. بر اساس شاخص تحمل فرناندز، ژنوتیپ n-81-14 از پایداری عملکرد بالاتری بر خوردار بود.