تاثیر تجویز سولفات منیزیم بر عملکرد کلیه متعاقب القا ایسکمی بازخونرسانی در موش صحرایی

این مطالعه به منظور بررسی اثر‌ پیشگیری کننده تجویز سولفات منیزیم بر عملکرد کلیه متعاقب ایسکمی بازخونرسانی تجربی در موش صحرایی انجام گرفت. در این مطالعه از 25 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار استفاده شد که بصورت تصادفی به 5 گروه 5 تایی تقسیم شدند. گروه اول (شاهد جراحی): در این گروه آب مقطر گاواژ شده و پس از گذشتن یک هفته، محوطه بطنی حیوانات باز شده و نفرکتومی کلیه چپ انجام گرفت. گروه دوم (ایسکمیرپرفیوژن ir): این گروه تا زمان ایجاد ایسکمی بازخونرسانی هیچ دارویی دریافت نکرده و بعد از یک هفته محوطه بطنی آنها باز و عروق کلیه‌ها توسط پنس غیر‌ضربه‌ای بسته و بعد از 45 دقیقه آزاد شد و 8 ساعت بعد از آن نفرکتومی کلیه چپ صورت گرفت. گروه سوم: یک هفته قبل از القا ایسکمی، سولفات منیزیم(25mg/kg) گاواژ شد و بعد از یک هفته محوطه بطنی آنها باز شد، عروق کلیه‌ها توسط پنس غیر‌ضربه‌ای بسته و بعد از 45 دقیقه آزاد گردید و 8 ساعت پس از آن، نفرکتومی کلیه چپ صورت گرفت. مراحل کار در گروه‌های چهارم و پنجم مشابه گروه سوم انجام گرفت با این تفاوت که موش‌ها به ترتیب سولفات منیزیم (50mg/kg) و (100mg/kg)را دریافت کردند. در انتهای آزمایش نمونه‌های بافتی برای ارزیابی آسیب‌شناسی و اندازهگیری فعالیت مالون‌دی‌آلدئید، سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز اخذ شد. نتایج حاصل از آسیب‌شناسی کلیه نشان داد که میزان نکروز و دژنراسیون لوله‌های ادراری و ارتشاح سلول‌های التهابی در گروه‌های پیش‌درمان شده با سولفات منیزیم در مقایسه با گروه‌های درمان نشده، پایین‌تر بود. همچنین تیمار با سولفات منیزیم (100mg/kg) بطور معنی‌داری مقادیر افزایش‌یافته مالون‌دی‌آلدئید بافت کلیه را کاهش داد و مقادیر سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز کاهش یافته کلیه را افزایش داده بود (05/0>p). نتایج تحقیق نشان داد که سولفات منیزیم توانسته است از آسیب‌های وارده به کلیه متعاقب القا ایسکمی بازخونرسانی جلوگیری کند..