شاخص‌های پاداکسندگی و بافت‌شناسی کبد ماهیان قزل آلای رنگین کمان (oncorhynchus mykiss) تغذیه شده با جیره‌های غذایی حاوی نانوذره اکسید نیکل و سیلیمارین

پیشرفت‌های نانو فناورانه سال های اخیر از یک سو موجب تحولات صنعتی چشمگیری شده و از سوی دیگر نگرانی‌هایی را در ارتباط با احتمال ورود این مواد به محیط‌های آبی و بروز مسمومیت در آبزیان موجب گردیده است. هدف مطالعه حاضر، بررسی شاخص‌های پاداکسندگی کبد و تغییرات بافت کبد در ماهی قزل آلای رنگین کمان تغذیه شده با نانوذره اکسید نیکل و سیلیمارین می‌باشد. برای این منظور تعداد 1200 قطعه ماهی (01/0±83/3 گرم) در هشت تیمار آزمایشی شامل گروه اول به عنوان تیمار شاهد و هفت تیمار دیگر به صورت ترکیبی از مقادیر مخلف نانوذره اکسید نیکل (0، 100 و 500 میلی‌گرم در هر کیلوگرم غذا) و سیلیمارین (صفر و یک گرم در هر کیلوگرم غذا) در زمان‌های مختلف تقسیم گردیدند. هر تیمار در سه تکرار انجام شد و آزمایش به مدت 60 روز ادامه یافت. نتایج نشان داد که شاخص ظرفیت پاداکسندگی کل در گروه‌های مختلف تفاوت آماری نداشتند (0/05≥p)، درحالیکه فعالیت آنزیم کاتالاز در گروه‌های مختلف از نظر آماری تفاوت قابل توجهی داشت (0/05 ≥p). با این وجود، فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز گروه‌های مختلف تفاوتی با یکدیگر نداشت، اما فعالیت آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز از نظر آماری میان گروه‌های مختلف آزمایشی تفاوت معنی‌داری نشان داد (05/0 ≥p). در بررسی‌های بافت‌شناسی مشخص گردیدکه تجویز پیشگیرانه عصاره سیلیمارین و همچنین تجویز سیلیمارین همراه با نانو‌ذره اکسید نیکل به عنوان ترکیب محافظتی قادر به مهار آسیب‌های بافتی نانو‌ذره نمی‌باشد. البته برای نتیجه‌گیری بهتر مطالعات بیشتری بویژه از نظر مقدار سیلیمارین مورد استفاده و مدت زمان آزمایش باید صورت پذیرد.

Antioxidative indices and liver histology of rainbow trout (Oncorhynchus mykiss) fed diets containing nickel oxide nanoparticles and silymarin

Recent nanotechnological developments have resulted in outstanding industrial developments in one hand and aroused concerns regarding their discharge into water bodies and subsequent toxicity to aquatic lives in the other hand. This study evaluated the antioxidative indices and liver histology of rainbow trout (Oncorhynchus mykiss) fed diets containing nickel oxide nanoparticles and silymarin. Therefore, 1200 fish (3.83±0.01g) were randomly allotted into 8 distinct treatments including control group and seven other experimental groups receiving various levels of dietary nickel oxide nanoparticles (0, 100 and 500 mg/kg feed) and silymarin (0 and 1 g/kg feed). The experiment lasted for 60 days with 3 respective replicates. Results showed that the total antioxidative capacity of various experimental groups did not significantly differ (P>0.05), whilst catalase showed significantly different levels of activity amongst various treatments (P≤0.05). Glutathione peroxidase did not show considerable differences among experimental groups, on the contrary superoxide dismutase had significantly different activities among treatments (P≤0.05). Histological examinations revealed that preventive and curative administration of nickel oxide nanoparticles did not have considerable positive effects on curbing pathological outcomes of nanoparticles on the tissue. However, to elucidate a comprehensive conclusion in this regard, further studies concerning various silymarin inclusion levels and exposure time are required.