مقایسه اثر دو روش سرد کردن بر روی تغییرات بار میکروبی کل، کلی فرم و وزن لاشه مرغ

در این تحقیق اثر دو روش مختلف سرد کردن لاشه مرغ (غوطه وری و تبخیری) در خط کشتار صنعتی طیور بر روی تغییرات بار میکروبی و وزن لاشه، مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام نمونه گیری، بعد از تخلیه شکم، هر یک از لاشه ها وزن کشی و درون یک کیسه پلاستیکی حاوی 250 میلی لیتر آب پپتونه قرار داده شد سپس نمونه 25 میلی لیتری از محلول درون کیسه گرفته شده و در داخل ظرف های مدرج درب دار و استریل به آزمایشگاه فرستاده شد. بعد از پلاک زدن، لاشه ها وارد سیستم خنک کننده تبخیری و یا چیلرها شدند. با توجه به اینکه در روش تبخیری آب پس از جریان یافتن بر روی لاشه از سیستم خارج و در تماس مجدد با لاشه ها قرار نمی گیرند لذا نمونه گیری فقط در یک مرحله انجام گرفت. در پایان مرحله سرد کردن نیز لاشه های مذکور مجدداً وزن کشی و نمونه برداری شدند. نتایج نشان داد میانگین وزن لاشه ها در روش تبخیری 9/5 درصد کاهش و در روش غوطه وری به ترتیب در زمان های ابتدا، وسط و انتهای کشتار 5/5، 1/5 و 1/4 درصد افزایش یافت و این تفاوت وزن لاشه ها قبل و بعد از سردکردن لاشه معنی دار نبود(05/0 < p). بار میکروبی کل در تیمار تبخیری با 4/62 درصد کاهش، تفاوت معنی داری با تیمار غوطه وری داشت. همچنین زمان اول در تیمار غوطه وری تفاوت معنی داری از نظر بار میکروبی کل نسبت به زمان انتهایی کشتار نشان داد(05/0 > p). کلی فرم اولیه (قبل از سرد کردن) تفاوت معنی داری را در تیمارهای مختلف نشان داد در صورتی که نسبت تغییرات کلی فرم در بین همه تیمارها در طول مدت سرد کردن معنی دار نبود(05/0 < p). در مجموع نتایج نشان می دهد که با گذشت زمان، آلودگی میکروبی در خط کشتار افزایش می یابد و روش غوطه وری افزایش آبگیری لاشه نسبت به روش تبخیری را به دنبال خواهد داشت. همچنین بد رنگی (discoloration) لاشه در روش تبخیری دیده شد.