اثرات مکمل جیره ای آنتی بیوتیک، پروبیوتیک، پربیوتیک و اسید آلی به عنوان ترکیبات محرک رشد روی عملکرد رشدی و قابلیت هضم ایلیومی مواد مغذی در جوجه های گوشتی سویه ی تجاری راس

به منظور بررسی اثر استفاده از ترکیبات محرک رشد بر خصوصیات وزن و قابلیت هضم مواد مغذی از360 قطعه جوجه خروس یک روزه ی سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی استفاده شد. آزمایش شامل شش تیمار با چهار تکرار بودکه در هر تکرار پانزده قطعه جوجه قرار داشت. جیره های آزمایشی عبارت بودند از: 1) جیره ی پایه، 2) جیره ی پایه به اضافه 15 قسمت در میلیون آنتی بیوتیک ویرجینیامایسین1، 3) جیره ی پایه به اضافه 1/0گرم ترکیب پروبیوتیکی پروتکسین2 در هر کیلوگرم جیره ، 4) جیره ی پایه به اضافه 1/0 گرم پربیوتیک ایمنووال3 (یک ترکیب مانان الیگوساکاریدی) در هر کیلوگرم جیره، 5) جیره پایه به اضافه مخلوط گیاهان دارویی دایجستروم4 به میزان 45/0 گرم در هر کیلوگرم جیره و 6) جیره پایه به اضافه اسید آلی فورمیسین به میزان 4/0 گرم در هر کیلوگرم جیره. جوجه ها در طول آزمایش با جیره های یکسان تغذیه می شدند و تنها تفاوت جیره ها در نوع ترکیب محرک رشد استفاده شده بود. در طول دوره پرورش، قابلیت هضم ایلیومی مواد مغذی در سنین 21 و 42 روزگی با استفاده از نشانگر اکسید تیتانیوم تعیین شد. نتایج نشان داد جوجه های تغذیه شده با ترکیبات محرک رشد نسبت به آنهایی که از جیره پایه تغذیه می کردند، به طور معنی داری (05/0 > p) از میانگین اضافه وزن روزانه بیشتر و ضریب تبدیل خوراک کمتری در کل دوره ی آزمایش برخوردار بودند. استفاده از ترکیبات محرک رشد در مقایسه با گروه شاهد افزایش معنی داری (05/0 > p) در قابلیت دسترسی انرژی و همچنین قابلیت هضم ایلیومی پروتیین خام نشان دادند. قابلیت هضم ایلیومی چربی خام تحت تاثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت. اوزان نسبی ران، سینه و کبد تحت تاثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت (05/0 < p). اوزان نسبی طحال و بورس فابرسیوس بطور معنی داری در جوجه های تغذیه شده با ترکیبات محرک رشدی در مقایسه با تیمار شاهد بیشتر بود (05/0 > p). بیشترین وزن نسبی چربی حفره بطنی مربوط به جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی آنتی بیوتیک بود، که تفاوت آن با گروه شاهد معنی دار بود (05/0 > p).