مقایسه ایمن‌زائی سویه‌های حاد و واکسینال باسیلوس آنتراسیس در مدل حیوانی خرگوش

سیاه زخم (شاربن) یکی از مهم‌ترین بیماری‌های مشترک انسان و دام است که با ورود باسیلوس آنتراسیس به بدن میزبان ایجاد می‌گردد. واکسیناسیون نشخوارکنندگان بعنوان موثرترین استراتژی کنترل بیماری به مدت چندین دهه در ایران درحال انجام است. در مطالعه حاضر توان ایمنی‌زائی سویه‌های آزمایشگاهی واکسینال (sterne 34f2) و حاد (17jb) در مدل حیوانی ارزیابی و امکان تولید آنتی‌سرم پلی والان اختصاصی علیه شاربن جهت تشخیص مورد بررسی قرار گرفت. در این تحقیق توده رشد باکتریایی حاصل از کشت مقدار (cfu10^6 × 5) از سویه‌های فوق در محیط آگار خون‌دار با روش اولتراسونیکاسیون تیمار و سپس میزان پروتئین موجود به روش لوری تعیین گردید. سپس به 12 سر خرگوش در شش گروه، طی سه نوبت و در فواصل دو هفته یکبار به صورت عضلانی مقادیر مشخصی از باکتری زنده سویه‌های فوق تزریق گردید. ده روز پس از انجام آخرین تزریق، خون‌گیری از ورید مارجینال طی سه مرحله به فواصل 10 روز از یکدیگر انجام گردید. میزان تولید و پایداری آنتی‌بادی در خرگوش‌ها با استفاده از الایزای غیر‌مستقیم مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد تولید آنتی‌بادی در گروه تزریق شده با cfu10^5 × 5 از سویه 17jb سی روز پس از تزریق اول بیشترین کمیت دارا می‌باشد.