تاثیر بادشکن درختی گز بر روی شوری خاک اراضی کشاورزی در مناطق خشک (مطالعه موردی: اردکان)

در پاره ای از مناطق بادخیز و خشک کشور به منظور حفاظت و کاهش فرسایش بادی خاک، از گونه های درختی از جمله گز بعنوان بادشکن زنده استفاده می شود. بسیاری از گونه های گز قادرند نمک های موجود در خاک را بوسیله برگ، به سطح خاک اضافه نمایند؛ به همین دلیل پاره ای از کشاورزان از کاربرد گونه گز به عنوان بادشکن مزرعه امتناع می ورزند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر بادشکن های درختی گز بر میزان شوری خاک اراضی کشاورزی می باشد. بدین منظور نمونه های خاک از عمق (cm 20- 0) در فواصل ابتدایی، میانی و انتهایی هر کرت در 4 تکرار و براساس طرح بلوک کاملاً تصادفی از کرت های دارای بادشکن و فاقد بادشکن (به عنوان شاهد) برداشته شد و میزان پارامترهای ec sar ،na+، cl-،mg+2، ca-، hco3-2 و -k در شرایط آزمایشگاهی اندازه گیری و میانگین آنها در سه نقطه مذکور تعیین گردید. نتایج نشان داد که میزان املاح خاک در منطقه بادپناه بادشکن بیشتر از منطقه بدون بادشکن (شاهد) می باشد. به نحوی که میزان ec خاک نسبت به منطقه شاهد 15 درصد افزایش معنی داری یافته است. میزان یون های na+، mg+2 و ca+2 خاک نیز در محدوده بادپناه یا پشت بادشکن بیشتر از اراضی شاهد یا بدون بادشکن است، و در سطح 5 درصد اختلاف معنی داری را نشان می دهد. مقادیر -cl-،hco3 -2، sar، k خاک از نوارهای درختی گز تبعیت نکرده و نسبت به منطقه شاهد اختلاف معنی داری را نشان نمی دهند.