رابطه ی اشتیاق شغلی و استرس پرستاری با رضایت از زندگی در پرستاران بیمارستان های دولتی شهر اهواز

زمینه: امروزه استرس در مشاغل بالینی بیش از پیش مشاهده می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی روابط متغیرهای استرس پرستاری و اشتیاق شغلی با رضایت از زندگی در پرستاران بیمارستان های دولتی اهواز بود.روش: این پژوهش از نوع همبستگی بوده و جامعه ی پژوهش پرستاران بیمارستان های دولتی اهواز بودند که از بین آنها 128 نفر به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه های اشتیاق شغلی، رضایت از زندگی و استرس پرستاری استفاده گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار spss و روش های آمار توصیفی و استنباطی (همبستگی ساده و رگرسیون ) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: هر دو متغیر با رضایت از زندگی رابطه ی معنا دار نشان دادند. تمامی خرده-مقیاس های اشتیاق شغلی با رضایت از زندگی رابطه ی معنا دار مثبت داشتند، از میان خرده مقیاس های استرس پرستاری، عدم آمادگی عاطفی و استرس ناشی از مرگ بیمار رابطه ی معناداری با رضایت کلی از زندگی نشان ندادند و سایر خرده مقیاس ها با رضایت از زندگی رابطه ی منفی داشتند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که متغیرهای وقف خود و مسایل مربوط به بیمار و خانواده اش در مجموع 31 درصد از واریانس متغیر رضایت از زندگی را پیش بینی کردند.نتیجه گیری: جهت افزایش رضایت از زندگی و استحکام بنیان خانواده، باید در محل کار افراد تدابیری اندیشید که استرس های محیط کار کاهش یافته و فرد با اشتیاق بیشتری به کار خود ادامه دهد.