بررسی متغیرهای شخصیتی، شناختی، سازمانی و جسمانی به عنوان عوامل پیش بینی-کننده ی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ارتکاب خطاهای درمانی در پرستاران بیمارستان های آموزشی اهواز در سال 1390

زمینه و هدف: خطاهای درمانی یکی از موضوعاتی است که سلامت بیماران را در محیط های درمانی با چالش مواجه می سازد. هر ساله تعداد زیادی از افراد در اثر وقوع این گونه خطاها می میرند و یا برای همیشه معلول می شوند. پژوهش حاضر به بررسی متغیرهای شخصیتی (روان نژندی و وجدانی بودن)، شناختی (نارسایی شناختی)، سازمانی (خشنودی شغلی، فرسودگی شغلی، تعارض بین فردی و حجم کاری) و جسمانی (خستگی و خواب آلودگی) به عنوان پیش‌بین‌ های ارتکاب خطاهای درمانی در پرستاران بیمارستان های آموزشی شهر اهواز پرداخته است. روش بررسی: مطالعه ی حاضر به روش توصیفی- مقطعی انجام شد. نمونه ای به حجم 200 نفر با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شد. آزمودنی ها به وسیله ی پرسشنامه های مختلف مورد سنجش قرار گرفت. روایی و پایایی کلیه ی پرسش نامه ها توسط روش آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گرفت. در این پژوهش، برای تحلیل داده‌ها از نرم افزار spss 17 و روش تحلیل تمیز استفاده گردید. یافته ها: تحلیل داده و معادله ی ممیز به دست آمده نشان داد متغیرهای شخصیتی، شناختی، سازمانی و جسمانی و همچنین ترکیب خطی این متغیرها پیش بین های ارتکاب خطاهای درمانی در میان پرستاران می باشد. تحلیل ممیز به روش گام به گام آشکار نمود که متغیرهای نارسایی شناختی، تعارض بین فردی و حجم کاری نقش بسزایی در ایجاد خطاهای درمانی داشتند.نتیجه گیری: متغیرهای مورد بررسی در این تحقیق در بروز خطاهای درمانی پرستاران نقش بسزایی دارند. بنابراین می توان با کنترل نمودن متغیرهای ذکرشده از میزان وقوع خطاهای درمانی کاست.