بررسی تاثیر کم آبیاری و پلیمر سوپر جاذب بر انتقال مجدد مواد فتوسنتزی در ذرت دانه‌ای (Zea mays L.)

تنش خشکی یکی از مهم‌ترین مشکلات کشاورزی در مناطق خشک و نیمه خشک است. کاربرد برخی مواد، نظیر پلیمرهای سوپر جاذب در خاک، باعث کاهش آبشویی کودها، افزایش نگهداری آب در خاک و در نتیجه کاهش مصرف آب می‌شوند. این آزمایش بر روی ذرت (zea mays l.) در منطقه دشتک زاهدان در فصل زراعی 1390 انجام شد. طرح آزمایشی به کاربرده شده کرت‌های خرد شده با طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی شامل تیمار آبیاری با سه سطح 60، 80 و 100 درصد تامین نیاز آبی ذرت (etc) به عنوان عامل اصلی و مقادیر سوپر جاذب با چهار سطح صفر، 30، 60 و 90 کیلوگرم در هکتار به عنوان عامل فرعی با 3 تکرار بود. نتایج نشان داد که رژیم آبیاری، سوپر جاذب و اثرات متقابل آن‌ها بر همه ویژگی‌های ذرت اثر معنی دار داشت. مدل‌های رگرسیون برآورد شده نشان داد که کاربرد سوپر جاذب در شرایط 100% آبیاری بر روی محتوی نسبی آب برگ، شاخص کلروفیل، میزان انتقال مجدد مواد فتوسنتزی، سهم انتقال مجدد و عملکرد دانه بی‌اثر بود، اما سوپر جاذب در شرایط تنش خشکی تمام خصوصیات ذرت را بهبود داد. نتایج نشان داد که کاربرد 60 کیلوگرم سوپر جاذب در هکتار آب مورد نیاز ذرت را به میزان 20 درصد کاهش داده و باعث عملکرد دانه و ویژگی‌های فیزیولوژیکی مشابه تیمار 100 آبیاری شد.