تحلیل رویای جریره و کتایون در شاهنامه با تکیه بر نظریات یونگ

اسطوره روایت گر سرگذشتی مقدس و مینوی است و رویا پدیده طبیعی ناخودآگاهی است که در خودآگاه تجلی می یابد. اسطوره و رویا باهم درپیوندند؛ آن دو بهره مند از زبانی نمادین و نیازمند به تعبیراند. این جستار برآن است تا رویای جریره و کتایون را در شاهنامه فردوسی با تکیه بر نظریات یونگ مورد بررسی قرار دهد. با بررسی و تحلیل رویاها در می یابیم؛ رویاها در برگیرنده تصاویر کهن الگویی از ناخودآگاه جمعی اند و در پیشبرد داستان های شاهنامه نقش بسزایی دارند. رویای جریره، رویایی بزرگ است که باتوجه به سرشت جمعی-اسطوره ای خود مرگ و نابودی ساکنان کلات را به دنبال دارد. ولیکن رویای بزرگ کتایون، نوید بخش جشن و سروری است که در عالم خودآگاه با ازدواج کتایون و گُشتاسپ به وقوع می پیوندد.