زن دررهبانیت مسیحی

درمسیحیت، زنانی که ازخدا می ترسندوبه عبادت او می پردازند وبه امورات دنیوی وهوس ها پشت پا می زنند«زنان راهبه» گفته می شود.این زنان پس ازگذشتن،از تعلقات دنیوی، هم چون ازدواج ودوری از خانواده،به صلاحیت اسقف کلیسا، به عضویت صومعه در می آیندو ملزم به اجرای قوانینی خاص وشاق می شوند.در بررسی های این پژوهش نشان داد که رهبانیت شرقی بیشتر بر مبنای قوانین سنتی انزوا وعزلت گزینی است.امادررهبانیت غربی، بلکه زنان عارف (راهبه ها) به عنوان مبلغ ومعلم دینی به سایر نقاط فرستاده می شوند و وظیفه ی تبلیغ قوانین کلیسایی را بر عهده دارند. قرون وسطی، دوران طلایی راهبه هاست که توانستند شخصیت های ممتازی را درخود شکوفا کنند و باعث تعالی وپیشرفت موضوعات عرفانی شوند. دراین دوران شکوفایی فرقه های متعددی از قبیل فرانسیسکن ها، دومینیکن ها و بیگن ها ظهور کردن دکه زنان درآنها نقش پررنگی داشتند.

Woman in Christian Monasticism

In Christianity, the women who fear of God and live ascetic and typically cloistered lives that are dedicated to God worship are known as monk. Such women after passing from worldly belongings such as marriage and keeping aloof from family, by authority of church bishop became a member of monastery and they have to perform rigid and special regulations. In this paper it was discussed that eastern monastic life was according to secluded traditional regulations. But in western monastic life the condition was not so; but nuns were sent to different areas as religious teacher and missionaries and have the responsibility of church regulations. The middle ages was the excellent period for monks which could dehiscent honor characteristics in themselves and cause elevation and development in mystical topics .in this period dehiscence of different groups such as Franciscans, Dominicans and Beguines came into existence that females had a strong role in them.