زن در ادبیات از تروما (روان زخم) به خودشناسی رسیدن

هدف پژوهش در این مقاله، روان زن و ادبیاتی است که توانسته آنرا به تصویر بکشد. باید قبول کنیم که ادبیات اساسی ترین و اصلی ترین رکن هنر به شمار می رود که سایر رشته های هنری را تحت تاثیرقرار می دهد (آذر، 1387).  نویسنده ی زن همانطوری که هلن سیزو (1976) معتقد است باید به فرم نوشتار زنانه بنویسد، بدین معنی که یک نوشتار باید به سبک متغیر و با قدرت سیاسی بتواند امیال زنانه را در زبانی بکار ببرد که افکار مرد سالارانه را بشکند. زنان در نوشته های ادبی مارگرت اتوود داستان تروما، رنج ها و مشکلات روحی خود را بیان می کنند، آنها از شناخت خود نسبت به جامعه ای که در آن زندگی می کنند می نویسند به این دلیل که بتوانند خواننده ای را بیابند که به حرف های آنها گوش کند و با روایت کردن داستان هایشان درد و ترومای خود را کم کنند و هم اینکه به خوانندگان خود درسی بدهند که به شناخت و بصیرت برسند. آنها زمان گذشته، حال و آینده را به هم ربط می دهند. بدین معنی که در زمان حال می توانیم از گذشته ی خود و خطاهای خود درس عبرت بگیریم و درس موفقیت را در آینده بسازیم.پس در نتیجه باید همانند شخصییت های اتوود بپذیریم که زندگی به معنی راحت زیستن نیست بلکه باید با انگیزه زیستن و تغییر یافتن را سر لوحه کارهای خود قرار دهیم. باید قبول کرد که زندگی به معنی ماندن و یا رفتن نیست بلکه به سادگی زیستن است.

Women in Literature: From Trauma to SelfKnowledge

The aim of this research was to introduce the psyche of traumatized women and the literature that illustrate it. We should accept that literature is the important and main basis of art that can influence the other artistic fields. As Helen Cixous believes; the female writer in the form of  ecriture  feminine or women writing; it means that a written text must be in a different style and with the political power which can use the female desire and break patriarchal thought. Women in the literary texts of Margaret Atwood expressed the story of their trauma, pains and the psychological problems; they can write about their selfknowledge towards the society that live in. They would like to find a reader to listen to their story and by the help of narrating; they can reduce the traumatized feeling and give a lesson of insight to the readers. The protagonists can relate past, present and the future time to each other, so that in the present time they can learn a lesson from the past faults and trauma in order to make succeeding lessons for future. So at the end we the same as Atwood’s participants must accept that life does not mean relaxation, but it must be full of hope, motivation and reformation.