مکانیابی و تخصیص سرویس‌رسان‌های فرودگاهی در قالب مسایل میانه و پوشش

امروزه در فرودگاه‌ها با توجه به افزایش ترافیک و به تناسب آن کاهش بازدهی عملیات و کارایی سرویس‌رسانی، نیاز به بهینه‌سازی مخصوصا در پارامترهای مکانی و زمانی مرتبط با فرودگاه بیش از پیش احساس می‌شود. مهمترین نوآوری این پژوهش، مکانیابی جایگاه‌های استقرار طولانی مدت (epa) در قالب تخصیص بهینه سرویس‌رسان‌های فرودگاهی در دو حالت مختلف سرویس‌رسانی است. در یک حالت سرویس رسان پس از ارایه خدمات به جایگاه epa باز می گردد. در حالت دیگر سرویس رسان در طول سرویس‌رسانی در جایگاه‌های موقت(esa) استقرار می یابد و بدون بازگشت به جایگاه اولیه از همان‌جا برای سرویس‌رسانی به هواپیماهای بعدی حرکت میکند. برای یافتن پاسخ بهینه، دو تابع هدف در قالب مسایل میانه و پوشش در نظر گرفته شده و جایگاه های epa با توجه به کمینهسازی توابع هدف مذکور، مکانیابی شده‌اند. در تابع هدف اول، مجموع فواصل طی شده بین جایگاه سرویس‌رسان و جایگاه هواپیما کمینه شده که مسیله میانه را تشکیل می دهد. در تابع هدف دوم، اختلاف زمان پرواز مدلسازی شده و زمان پرواز واقعی کمینه شده که در واقع شرط پوشش مسیله را بیان می دارد. با کمک این روش می توان برای پروازهای بازه های زمانی متفاوت جایگاه هایepa مناسب را مکانیابی نموده و برای استقرار طولانی مدت تجهیزات سرویس رسان در راستای کاهش هزینه و کاهش ترافیک و استفاده بهینه از فضاهای موجود در فرودگاه برنامه ریزی نمود. روش پیشنهادی برای جایگاه های فرودگاه بین المللی امام خمینی پیاده سازی شده و نتایج مسافت های طی شده نشان از کاهش 800متری فواصل طی شده برای 9پرواز در جایگاه هایepa مکانیابی شده و کارایی روش پیشنهادی در کاهش هزینه و ترافیک و مواردی که تحت تاثیر ترافیک و هزینه قرار دارند، دارد.