مدل‌سازی معادلات ساختاری در بررسی ارتباط بین نوع‌دوستی و همدلی با گرایش به معنویت دانشجویان

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین نوع‌دوستی و همدلی با گرایش به معنویت دانشجویان انجام شد.روش: روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه‌ی آماری کلیه دانشجویان دانشکده‌ی روان‌شناسی دانشگاه آزاد تهران مرکز است. حجم نمونه بر اساس جدول مورگان تعداد 385 نفر (102 نفر مرد و 283 نفر زن) و روش نمونه‌گیری، در دسترس است. ابزار گردآوری داده‌ها شامل مقیاس خود‌گزارش‌دهی نوع‌دوستی راشتون و همکاران (1981)، مقیاس همدلی مهرابیان و اپستین (1972) و پرسش‌نامه‌ی گرایش به معنویت روبرت کلونینگر (2003) است. تجزیه‌وتحلیل آماری یافته‌ها با همبستگی و رگرسیون چند متغیره انجام شد.یافته‌ها: نتایج پژوهش حاکی از آن است که بین نوع‌دوستی و گرایش به معنویت (139/0= r و 006/0= sig) و بین همدلی و گرایش به معنویت (412/0=r و 000/0 sig=) رابطه‌ی معنادار وجود دارد. کلیه‌ی ابعاد همدلی با متغیر نوع‌دوستی و گرایش به معنویت رابطه‌ی معنادار داشتند. ضریب رگرسیون نشان داد که نوع‌دوستی می‌تواند پیش‌بینی‌کننده‌ی مثبت و معنادار گرایش به معنویت باشد. همچنین متغیر همدلی و مولفه‌های همدلی مشارکتی، مولفه همدلی نسبت به دیگران نیز پیش‌بینی‌کننده‌ی معنادار گرایش به معنویت بودند. در بررسی مدل مفهومی پژوهش هم شاخص‌های برازندگی، برازش مدل و ارتباط بین این متغیرها را تایید نمود.نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج به‌دست‌آمده افزایش حس نوع‌دوستی، همدلی و گرایش به معنویت در بین جوانان از امور ضروری است و ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺑﻬﺒﻮد در ﻣﻌﻨﻮﯾﺖ، می‌تواند ﺑﻬﺒﻮد در ارزش‌های نوع‌دوستانه را به دنبال داشته باشد.