مدل علّی رابطه نقش‌گزینی اجتماعی، هوش اجتماعی و جمع‌گرایی/ فردگرایی در ورزشکاران

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، بررسی مدل علّی رابطه نقش‌گزینی اجتماعی، هوش اجتماعی و جمع‌گرایی/ فردگرایی در ورزشکاران بود. روش: پژوهش از نوع همبستگی و نمونه آماری آن شامل 150 ورزشکار مرد بود که با روش نمونه‌گیری خوشه ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه محقق ساخته نقش‌گزینی اجتماعی، مقیاس هوش اجتماعی ترومسو (سیلورا، مارتین-یوسن و داهل، 2001) و مقیاس فردگرایی/ جمع‌گرایی اوکلند (شولروف و همکاران، 2011) بود. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که نقش‌گزینی اجتماعی با در نظر گرفتن دو بعد مهارت اجتماعی و پردازش اجتماعی، اثری مستقیم بر هوش اجتماعی و هوش اجتماعی نیز رابطه مستقیمی با جمع‌گرایی و فردگرایی دارد. همچنین، نقش‌گزینی اجتماعی از طریق هوش اجتماعی اثرات غیرمستقیمی بر هر دو متغیر جمع‌گرایی و فردگرایی داشت. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج پژوهش می توان گفت که ارتقای نقش‌گزینی با افزایش هوش اجتماعی همراه است و افزایش هوش اجتماعی نیز بر میزان فردگرایی و جمع‌گرایی ورزشکاران موثر است.