اثر آموزش راهبردهای حل مسئله اجتماعی بر سازگاری اجتماعی

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش راهبردهای حل مسئله اجتماعی بر سازگاری اجتماعی دانش‌آموزان دختر پایه دوم راهنمایی شهرستان یزد بود.روش: پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه پژوهش متشکل از 67 دانش آموز دختر پایه دوم راهنمایی شهرستان یزد بود که با روش نمونه‌گیری خوشه ای چند مرحله‌ای انتخاب شدند و در سه گروه آزمایش، کنترل و پلاسیبو قرار گرفتند. ابتدا پیش‌آزمون بر روی آن‌ها اجرا گردید و سپس، گروه آزمایش در 10 جلسه حداکثر 60 دقیقه ای تحت آموزش راهبردهای حل مسئله اجتماعی قرار گرفت. پس از مداخله آزمایشی، از هر سه گروه پس آزمون به عمل آمد. جهت سنجش متغیر اصلی از پرسشنامه شخصیتی کالیفرنیا (تورپ، کلارک و تیگز، 1939) استفاده شد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس یک راهه و آزمون تعقیبی بانفرونی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج پژوهش حاکی از افزایش نمره سازگاری اجتماعی (01/0p<، 62/6=f ) و خرده مقیاس های آن یعنی قالبهای اجتماعی، مهارت‌های اجتماعی، روابط مدرسه ای، روابط خانوادگی و روابط اجتماعی در میان دانش آموزان گروه آزمایش بود، اما قالبهای ضد اجتماعی کاهش نیافت. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش می توان گفت که آموزش راهبردهای حل مسئله اجتماعی موجب افزایش سازگاری اجتماعی می شود. بنابراین، از این روش می توان به عنوان یکی از روش‌های احتمالی افزایش سازگاری اجتماعی در دوران حساس بلوغ استفاده کرد.