اثربخشی مدل ماتریسی در پیشگیری از بازگشت و افزایش حمایت اجتماعی در افراد وابسته به مواد افیونی

مقدمه: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی مدل ماتریسی در پیشگیری از بازگشت و افزایش حمایت اجتماعی در افراد وابسته به مواد افیونی انجام شده است. روش: در یک طرح شبه آزمایشی 34 نفر مراجع با تشخیص اختلال سوء مصرف مواد افیونی که دوره سم‌زدایی را با موفقیت به پایان رسانده بودند، با روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای در دو گروه آزمایشی (16 نفر) و گواه (18 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایشی 32 جلسه (به مدت هشت هفته) تحت آموزش قرار گرفتند و گروه گواه در طول این مدت هیچ درمانی دریافت نکردند. آزمودنی‌های پژوهش توسط مقیاس ارزیابی حمایت اجتماعی (ssas) و نیز آزمایش مورفین پیش از شروع درمان، تصادفی در طی درمان، پس از درمان و پس از اتمام مرحله پیگیری چهار ماهه، مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تحلیل داده‌ها از آزمون‌‌های تحلیل کوواریانس چندمتغیری، تحلیل کوواریانس تک متغیری و خی‌دو استفاده شد. یافته‌ها: نتایج آزمون‌‌های تحلیل کوواریانس چندمتغیری و تحلیل کوواریانس تک متغیری نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین دو گروه در افزایش حمایت اجتماعی در مراحل پس آزمون و پیگیری وجود دارد. همچنین نتایج آزمون خی‌دو نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین فراوانی بازگشت در دو گروه وجود دارد. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که آموزش مدل ماتریسی در افزایش حمایت اجتماعی و پیشگیری از بازگشت به اعتیاد مواد افیونی موثر است.