مدل پیش‌بینی تنهایی اجتماعی بر اساس حساسیت بین فردی و هوش اجتماعی با میانجی‌‌‌گری خود انتقادی

مقدمه: یکی از متغیر‌های نامطلوب رواشناختی که اثرات منفی بر فرد دارد، تنهایی اجتماعی است. هدف این پژوهش پیش‌بینی تنهایی اجتماعی بر اساس حساسیت بین فردی و هوش اجتماعی با میانجی‌‌‌گری خود انتقادی بود.روش: طرح پژوهش همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش تمامی دانشجویان دانشگاه آزاد تهران در سال 1397 بودند. تعداد نمونه این پژوهش 632 نفر بود که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه‌های تنهایی (راسل، 1996)، پرسشنامه حساسیت بین فردی (بویس و پاپکر، 1989)، پرسشنامه هوش اجتماعی (تت، 2008) و پرسشنامه مقیاس خود انتقادی (گیلبرت، همپل، مایلز و آیرونز، 2004) بود. روش تحلیل داده‌ها مدل‌یابی معادلات ساختاری بود. یافته‌ها: نتایج نشان داد متغیر‌های نشانگر دو متغیر خود انتقادی و حساسیت بین فردی به‌طور معناداری بر این دو سازه مکنون بار شده‌اند (t>1.96). اثر خود انتقادی بر تنهایی اجتماعی مثبت و معنادار، اثر حساسیت بین فردی و هوش اجتماعی بر تنهایی اجتماعی منفی و معنادار است. همچنین اثر حساسیت بین فردی بر تنهایی اجتماعی مثبت و معنادار و اثر هوش اجتماعی بر خود انتقادی منفی و معنادر است (t>1.96). اثر ساختار غیر مستقیم حساسیت بین فردی بر تنهایی اجتماعی به واسطه متغیر خود انتقادی مثبت و معنادار است، اما اثر ساختار غیر مستقیم هوش اجتماعی بر تنهایی اجتماعی به واسطه متغیر خود انتقادی و معنادار نیست. همچنین اثرات ساختاری کل حساسیت بین فردی بر تنهایی اجتماعی، مثبت و معنادار و اثرات ساختاری کل هوش اجتماعی بر تنهایی اجتماعی نیز منفی و معنادار است (t>1.96). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به دست آمده در این پژوهش، می توان از بازتوانی (رشد و افزایش مجدد) و حمایت از هوش اجتماعی از طریق آموزش های فردی، گروهی، کارگاهی و نیز با کاستن از حساسیت های بین فردی و متغیر خودانتقادی، برای کاهش تنهایی اجتماعی بهره برد.

The prediction model of social loneliness based on interpersonal sensitivity and social intelligence with selfcritical mediation

The purpose of this study was to predict social loneliness based on interpersonal sensitivity and social intelligence through selfcritical mediation. The research design was correlation. The statistical population of this study was all of the students of Azad University of Tehran in 1397. The sample size of this study was 632 people who were selected by multistage cluster sampling. The Data collection tools were loneliness questionnaire (Russell, 1996), an interpersonal sensitivity questionnaire (Boyce & Popper, 1989), Social Intelligence Questionnaire (Tet, 2008) and SelfCritical Scale (Gilbert, Hampson, Miles & Irons, 2004. Data was analyzed with two SPSS and lisrel software. The data analysis method was structural equation modeling. The findings showed that the variables of selfcritical and interpersonal sensitivity were significantly increased on these two constructs (T> 1.96). Selfcritical effect on positive and significant social selfsufficiency, the effect of interpersonal sensitivity and social intelligence on social self sufficiency is negative and significant. Also, the effect of interpersonal sensitivity on positive and meaningful social loneliness and the effect of social intelligence on selfcritical negativity and meaning. The effect of indirect structure of interpersonal sensitivity on social loneliness is positive and significant due to the selfcritical variable, but the effect of indirect structure of social intelligence on loneliness is not critical and meaningful due to its own variable. The structural effects of the overall interpersonal sensitivity on social, positive and meaningful loneliness, and structural effects of the whole social intelligence on the loneliness of society are also negative and significant.