پیش‌بینی پرخاشگری دانشجویان بر اساس هوش، خلق‌وخو و دلبستگی

مقدمه: علی‌رغم تاثیر متغیرهای موقعیتی و بی‌ثبات بر پرخاشگری، ثبات نسبی این متغیر در طول زندگی نیز در برخی پژوهش‌ها تائید شده است. هدف پژوهش حاضر پیش‌بینی پرخاشگری دانشجویان بر اساس متغیرهای فردی باثبات هوش، ابعاد خلق‌و‌خو و سبک‌های دلبستگی بود. روش: جامعه‌ی آماری این پژوهش شامل دانشجویان کارشناسی دانشگاه سلمان فارسی کازرون بود که 266 نفر از آن‌ها به روش نمونه‌گیری در دسترس به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌ پرخاشگری باس و پری (1992)، پرسش‌نامه‌ سرشت و منش (کلونینجر و همکاران، 1994)، پرسش‌نامه دلبستگی بزرگسالان بشارت (2011)، مقیاس آزمون هوش نابسته به فرهنگ کتل   (1957) و همچنین پرسش‌نامه مقبول‌نمایی اجتماعی کران و مارلو (1960) استفاده شد. پس از مهار اثر مقبول‌نمایی اجتماعی از طریق ضریب همبستگی تفکیکی، متغیرهای دارای رابطه‌ی معنی‌دار با پرخاشگری کلی بعنوان متغیر پیش‌بین پرخاشگری وارد تحلیل رگرسیون به روش گام‌به‌گام شدند. یافته‌ها: ضرایب همبستگی نشان داد که پرخاشگری با متغیرهای نوجویی، آسیب‌پرهیزی، پشتکار، دلبستگی اجتنابی و دلبستگی دوسوگرا دارای رابطه‌ مثبت معنی‌دار است. همچنین براساس خروجی رگرسیون دلبستگی ناایمن اجتنابی و دوسوگرا، متغیر خلق‌وخویی آسیب‌پرهیزی در کنار مقبول‌نمایی اجتماعی توانستند به میزان 47 درصد پرخاشگری را پیش‌بینی کنند که البته از این میزان 16 درصد مربوط به سبک پاسخدهی مقبول‌نمایانه‌ی اجتماعی بود. نتیجه‌گیری: می‌توان نتیجه گرفت که در جمعیت بهنجار دانشجویی وزن متغیرهای با ثبات شخصیتی در پیش‌بینی پرخاشگری چندان هم زیاد نیست و شاید بقیه‌ پراکنش پرخاشگری را بتوان با عوامل موقعیتی و اکتسابی‌تر تبیین نمود. با توجه به سهم کم متغیرهای دیرپای شخصیتی، انتظار از اصلاح پذیری و درمان پرخاشگری دانشجویان با مداخله افزایش می‌یابد.

Predicting the university student’s Aggression according to Intelligence, Temperament and Attachment

Introduction: Despite the effects of inconstant and situational variables on aggression, relative constancy of aggression across life span was confirmed in some studies. The present study aimed to predict the university student’s aggression according to intelligence, temperament dimensions and attachment styles as constant individual variables. Method: The population of the study was Salman Farsi University of Kazerun’s students, that 266 of them were selected by convenience sampling. For gathering data BussPerry Aggression questionnaire (Buss & Perry,1992), Temperament and Character inventory (Cloninger, et al., 1994), Adult attachment Inventory (Besharat,2011), The Cultural Fair Intelligence Test III (Cattel,1957) and MarloweCrown Social desirability scale (Crown and Marlowe,1960) were used. After controlling the effect of social desirability by partial correlation method, the variables with significant relationships to general aggression were considered for regression analysis with a stepwise method to predict the aggression. Results: Correlation coefficients indicated that aggression positively correlated to avoidant and ambivalent attachment, novel seeking, harm avoidance, and persistence. Besides according to the output of the regression avoidant and ambivalent attachment, harmavoidance besides social desirability could predict 47% of aggression, although 16% of it was pertinent to social desirably responding. Conclusions: It can be concluded that among normal university students, the weight of constant individual variables to predict aggression is not so much, and perhaps the other residual variance of aggression could be explained by situational or more acquired variables. Considerable to the little role of longterm personality variables, the expectation of modifiability and treatment of student’s aggression by intervention would be increased.