اثربخشی آموزش خودمتمایزسازی بر پریشانی روان‌شناختی و سازگاری اجتماعی نوجوانان پسر طلاق شهر تهران

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش خودمتمایزسازی بر پریشانی روان‌شناختی و سازگاری اجتماعی نوجوانان پسر طلاق شهر تهران انجام شد.روش: روش پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل دانش‌آموزان دوره اول متوسطه با والدین طلاق گرفته در سال تحصیلی 97-1396 در شهر تهران بود. نمونه شامل 30 نفر از نوجوانان طلاق بود که از بین جامعه آماری به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه، جایگزین شدند (هر گروه 15 نفر). گروه آزمایش، آموزش خودمتمایزسازی را طی ده جلسه دریافت کردند وگروه گواه هیچ‌گونه مداخله‌ای دریافت نکردند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه‌های پریشانی روان‌شناختی و سازگاری اجتماعی استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌های آماری با آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و به وسیله نرم‌افزار آماری spss-23 انجام شد.یافته‌ها: نتایج نشان داد که آموزش خودمتمایزسازی بر پریشانی روان‌شناختی و سازگاری اجتماعی نوجوانان پسر طلاق تاثیر معناداری داشته است(p<0.001). علاوه بر این نتایج نشان داد که این آموزش توانسته تاثیر خود را در زمان نیز به شکل معناداری حفظ نماید (p<0.001).نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان چنین نتیجه گرفت که آموزش خودمتمایزسازی با بهره‌گیری از فنون اجتماعی و هیجانی می‌تواند، پریشانی روان‌شناختی و سازگاری اجتماعی نوجوانان طلاق را تحت تاثیر قرار دهد. بر این اساس آموزش خودمتمایزسازی می‌تواند به عنوان روشی کارآ، جهت بهبود سازگاری اجتماعی و کاهش پریشانی روان‌شناختی نوجوانان پسر طلاق مورد استفاده قرار گیرد.