شبیه ‌سازی رواناب سطحی شهری و اولویت ‌بندی روش ‌های توسعه‌ کم‌ اثر با استفاده از مدل swmm (مطالعه موردی: شهر نیشابور)

به تازگی تغییر خصوصیات هیدرولوژیک و پاسخ حوضه شهری نسبت به بارش و سیلاب‌ها از نظر کمی و کیفی در زندگی بشر و منابع مشهودتر شده است. جلوگیری از اتلاف این هرزآب‌ها و به تبع آن جبران کمبود منابع‌آبی،‌ گامی موثر در این خصوص است. در این مطالعه با شبیه‌سازی بارش-رواناب در swmm، پاسخ هیدرولوژیکی حوضه آبریز شهری نیشابور به رواناب تولیدی با اعمال روش‌های‌ توسعه‌ کم‌اثر تحت شش سناریوی مختلف بررسی شد. اطلاعات هیدرومتری به صورت میدانی برداشت، و در نقطه خروجی به روش جسم شناور دبی متناظر پنج رخداد بارش محاسبه گردید. نتایج آنالیز حساسیت مدل نشان داد که درصد نواحی نفوذناپذیر موثرترین پارامتر بر دبی‌اوج رواناب است. ارزیابی آماره‌ها (نش-ساتکلیف، مجذور میانگین‌مربع‌خطا، درصدبایاس و ضریب‌تعیین) در مراحل واسنجی و صحت‌سنجی گواه برعملکرد خوب (دبی پیک و زمان دبی پیک) مدل بود. در مجموع ارزیابی پیاده‌سازی سناریو‌های: ماند بیولوژیکی، سنگ فرش نفوذپذیر، ترانشه نفوذ، جوی باغچه و تلفیق کلیه سناریوها موجب کاهش رواناب تولیدی به ترتیب به میزان 8.51 ، 9.58 ،15.79 ،10.25 و 45.43 درصد شد. درنهایت، در دوره بازگشت‌های 2، 5 و 10 سال بهینه‌ترین عملکرد به ترتیب در سناریوهای تلفیق‌ سناریوها، ترانشه‌نفوذ، جوی‌باغچه، سنگ فرش‌ نفوذپذیر و ماند بیولوژیکی صورت ‌گرفته است. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که پیاده‌سازی راهکارهای توسعه‌کم‌اثر همراه با شبکه زهکش سنتی شهر در مدل swmm تخمین خوبی را در جهت بررسی عملکرد و شیوه‌های اجرایی سناریوهای مختلف در اختیار متخصصین و مدیران شهری قرار می‌دهد.

simulating urban surface runoff and prioritizing low-impact development methods using the swmm model (case study: neyshabur)

recently, the change in hydrological characteristics and the response of the urban watershed to rainfall and flooding has become increasingly evident in terms of quantity and quality for human life and resources. preventing the waste of these effluents and consequently compensating for the lack of water resources is an effective step in this regard. in this study, rainfall-runoff simulations in swmm were used to investigate the hydrological response of the neyshabur urban catchment to production runoff using low-impact development methods under six different scenarios. the inflow data corresponding to the hyetograph of five precipitation events at the outlet point were collected in the field using the float method. statistical evaluations (nash-sutcliffe, rmse, percent bias, and coefficient of determination) during the calibration and validation phases proved the good performance of the model (peak-discharge and its time). the percentage of impervious surfaces was found to be the most effective parameter for peak runoff discharge. overall, the implementation of the following scenarios was evaluated: bio-retention-cell, porous-paver-systems, infiltration-trench, vegetative-swale and the combination-of-the-scenarios resulted in a reduction in runoff of 8.51, 9.58, 15.79, 10.25 and 43 percent, respectively. finally, in the return periods of 2, 5 and 10 years, the best performance has been achieved by combination-of-the-scenarios, infiltration-trench, vegetative-swale, porous-paver-systems and bio-retention-cell. the results of the present study have shown that the implementation of low-impact development strategies together with the conventional urban drainage network in the swmm is a good estimate for testing the performance and implementation methods of different scenarios for experts and managers.