تاثیر سطوح مختلف روی معدنی، نانو و آلی بر جذب روی، پروتئین میکروبی، متابولیت‌ها و ایمونوگلوبولین‌های خون و آغوز در میش و بره

در این پژوهش، تاثیر سطوح مختلف اکسید روی، نانواکسید روی و متیونین روی در جیره‌های پیش و پس از زایش، بر ﻣﺼﺮف خوراک، جذب روی، پروتئین میکروبی، و متابولیت‌ها و ایمونوگلوبولین‌های g، m و a در خون و آغوز میش و بره‌های شیرخوار بررسی شد. آزمایش از 50 روز پیش تا 30 روز پس از زایش اجرا شد. تعداد 60 راس میش آبستن کردی خراسان در شش گروه آزمایشی (10 تکرار) در قالب طرح بلوک کامل تصادفی تقسیم شدند. جیره‌های آزمایشی حاوی اکسید روی، نانواکسید روی و متیونین روی معادل با میزان پیشنهادی nrc، و همچنین بیش از نیاز nrc بودند. جایگزینی اکسید روی با نانواکسید روی یا متیونین روی تاثیری بر صفات مختلف در میش نداشت، اما افزایش سطح روی در جیره میش موجب افزایش مصرف روزانه روی، کاهش ضریب جذب روی، و افزایش دفع روی از مدفوع شد (0.05>p). تغذیه میش‌های مادر با منابع مختلف روی تاثیری بر متابولیت‌ها و ایمونوگلوبولین‌های خون بره‌های شیرخوار نداشت. در مجموع، نانواکسید روی تاثیر منفی یا مثبت بر میش و بره‌های شیرخوار نداشت و مصرف متیونین روی به جای اکسید روی نیز موجب بهبود وضعیت متابولیکی دام نشد. از سوی دیگر، افزایش غلظت روی در جیره میزان دفع روی به محیط را افزایش داد. در عمل، استفاده از شکل مرسوم اکسید روی در سطح توصیه nrc برای تامین نیاز و حفظ ایمنی میش‌ها در دوره پیش و پس از زایش کافی است و نیازی به روی اضافی از منابع دیگر نمی‌باشد.