نقش واقع‌گرایی در اخلاق کاربردی

واقع‌گرایی بدین معناست که ارزش و لزوم اخلاقی، واقعیت داشته و ما آنها را کشف می‌کنیم، نه جعل و اختراع. واقع‌گرایی مورد نظر، منشا اخلاق را غیرتجربی، عقلانی و متافیزیکی می‌داند.اخلاق کاربردی عبارت است از به کارگیری مبانی و معیارهای اخلاقی در موارد خاص؛ با این توضیح که مبانی ارزش‌داوری اخلاقی، در فرا اخلاق و معیارهای ارزش‌داوری اخلاقی نیز توسط اخلاق هنجاری بررسی می‌شوند. مهم‌ترین مسیله در اخلاق کاربردی، تزاحم است. تزاحم، یعنی تنافی دو حکم لازم‌الاجرا و دارای ملاک در مقام امتثال، به سبب عدم توانایی مکلف برای انجام هر دو در زمان واحد.واقع‌گرایی از چند جهت با تزاحمات اخلاقی مرتبط است: وجود تزاحمات، امکان ارایه راه حل و ابتنای معیاری صحیح در حل تزاحمات بر واقع‌گرایی. معیار صحیح این است که هر فعلی که بیشترین تاثیر را در قرب الهی داشته باشد، مقدم است. بنابر ناواقع‌گرایی، اولاً: تزاحم رخ نمی‌دهد، ثانیاً: در صورت پذیرش تزاحم، ارایه راه حل امکان‌پذیر نیست.