تبیین انسجام درونی ارزش‌های اخلاقی ناظر به مواجهه احساسی در نظام اخلاقی اسلام

احساسات و عواطف، ازجمله سرمایه‌های وجودی آدمی است که وی را از سایر موجودات ممتاز کرده و نیروی محرک وی برای انجام رفتارهای اختیاری قلمداد می‌شوند. ازآنجاکه اختیار انسان در ایجاد، تقویت و تضعیف احساسات نقش مستقیم دارد، یک نظام جامع اخلاقی، نمی‌تواند نسبت به ارزیابی اخلاقی آنها بی‌تفاوت بوده، نسبت به آنها خوب و بد اخلاقی را مطرح نکند. سوال مهمی که در این زمینه مطرح است اینکه انسان باید چه احساسی نسبت به خود، خدا، انسان‌های دیگر و طبیعت پیرامونی داشته باشد و از چه احساساتی باید پرهیز کند؟ سوال مهم‌تر اینکه آیا میان ارزش‌های اخلاقی ناظر به این احساسات، ارتباطی وجود دارد یا خیر؟ پاسخ به سوال اخیر، مسئله اصلی این تحقیق است. هنگامی در فضای آموزه‌های اسلامی با ارزش‌های اخلاقی ناظر به مواجهه احساسی در ارتباطات مختلف انسان مواجه می‌شویم، همه آنها را با یکدیگر و با محوریت مبنای هماهنگ‌کننده؛ یعنی «خداخواهی» منسجم و هماهنگ می‌یابیم. در این تحقیق، با روش تحلیلی توصیفی سعی شده به‌صورت تفصیلی تبیینی صحیح از انسجام درونی ارزش‌های اخلاقی ناظر به مواجهه احساسی ارائه گردد.