موازنه‌گرایی در سیاست‌های ژئوپلیتیکی هند (با تاکید بر نقش و جایگاه بندر‌ چابهار ایران)

مکان‌های جغرافیایی هنگامی نزد بازیگران سیاسی مطلوبیت پیدا می‌کنند، که از حیث ارزش (سیاسی، اقتصادی، ژئواستراتژیک و ژئوپلیتیکی) تولید کننده قدرت باشند؛ به تعبیری به واسطه وزن ژئوپلیتیکی که دارند بتوانند تامین کننده نیازهای‌ حیاتی آن بازیگر سیاسی (مثلاً کشور) باشند. بندر چابهار به واسطه وزن ژئوپلیتیکی بالا از حیث تاثیر‌گذاری‌، چنین مکانی است. هند به عنوان یک قدرت منطقه‌ای بزرگ و قدرت نوظهور جهانی قصد دارد از پتانسیل‌های ‌مکانی چابهار در موازنه با رقبا ی عمده، بهره ببرد. به طور اجمالی، موازنه‌گرایی هند از طریق بندر چابهار با دو هدف است؛ موازنه منافع با ایران، که از نوع وابستگی متقابل است. موازنه قدرتی با پاکستان و چین که از نوع رقابت و گاهاً منازعه است؛ از این منظر در درجه اول، چابهار مدخلی است برای خروج هند از تنگنای محاصره در جنوب آسیا توسط چین و پاکستان‌. در درجه بعدی، مسیر ایران (چابهار) به عنوان یک مسیر راهبردی، امن و مقرون ‌به‌ صرفه؛ مناسب‌ترین مسیر برای هند، جهت ورود به افغانستان (با وجود دشمنی با پاکستان)، آسیای مرکزی و کشورهای حوزه دریای خزر می‌باشد. در ورود هند از طریق ایران، به مناطق مذکور، اهدافی همچون: نیازمندی‌های اقتصادی (انرژی و بازرگانی)، امنیتی (مبارزه با تروریسم) و سیاسی (موازنه و رقابت با چین و پاکستان) نهفته است.