مقایسه روش‌های نیمرخ‌های عرضی متساوی‌البعد و پلیگون تغییرات در بررسی تغییرات خطوط ساحلی (مطالعه موردی: قاعده دلتای چالوس)

اثرات مستقیم و غیر مستقیم فرایندهای ناشی از هیدرودینامیک دریا و خشکی، سبب تغییرات زیادی در هندسه خط ساحلی می شود. بررسی میزان این تغییرات می تواند برای برنامه ریزی پایدار در محیط های ساحلی بسیار سودمند باشد. هدف از این تحقیق محاسبه میزان تغییرات خط ساحلی به همراه مقایسه دو روش نیمرخ های عرضی متساوی البعد و پلیگون تغییرات در بررسی میزان جابجایی خطوط ساحلی گذشته در قاعده دلتای رودخانه ای چالوس می باشد. مواد مورد نیاز برای دستیابی به اهداف این پژوهش، تصاویر tm و etm  سال های 1988 و 2000 ماهواره لندست و تصویر 2015 ماهواره اسپات مستخرج از نرم افزار گوگل ارث می باشد. مبنای کار بر سنجش میزان تغییرات خطوط ساحلی بین مقاطع زمانی با استفاده از دو روش نیمرخ های عرضی متساوی البعد و تغیییرات پلیگونی می باشد. این مطالعه تغییرات زیادی را در بازه زمانی 2015-1988 در محدوده قاعده دلتای چالوس با کاهش50 % بین سال های 2000-1988 و افزایش 17 % بین سال های 20002015 نشان می دهد. میزان درصد تغییرات محاسبه شده مقاطع زمانی مختلف به روش نیمرخ های عرضی متساوی البعد 5/0 درصد تفاوت را نسبت به روش پلیگون تغییرات نشان می دهد که در مقیاس کلان رقم قابل توجهی نمی باشد اما ارزیابی میزان دقت روش های مورد استفاده با میانگین مربع خطاها از انطباق بهتر روش پلیگون تغییرات با واقعیت زمینی حکایت دارد. شایان ذکر است که در روش نیمرخ های عرضی متساوی البعد، نحوه انتخاب خط مبنا، چرخش خط ساحلی در پاره ای از مناطق ساحلی و تورفتگی یا بیرون زدگی زیاد قسمت هایی از خطوط ساحلی تاثیر زیادی در نتایج حاصله خواهد داشت. اما در روش تغییرات پلیگونی به دلیل اندازه گیری تغییرات حادث شده بین دو خط ساحلی، نتایج بدست آمده صرفا متکی به پارامترهای اندازه گیری در موقعیت خط ساحلی بوده و اعتبار علمی بالاتری را نسبت به روش نیمرخ های عرضی متساوی البعد نشان می دهد