جایگاه سرمایه اجتماعی در توسعه پایدار سکونتگاه ‌های روستایی (مطالعه موردی: بخش بیضاء، شهرستان سپیدان)

در دو دهه اخیر مفهوم سرمایه اجتماعی به واسطه ارتباطش با مولفه های بنیادین اجتماعی شامل آگاهی، مشارکت، اعتماد، انسجام و شبکه اجتماعی در راستای توسعه پایدار جوامع به ویژه جوامع روستایی مورد تاکید قرار گرفته است. لذا برای رسیدن به توسعه پایدار روستایی، برخورداری از سرمایه اجتماعی از ضروریات می باشد. بر این اساس هدف اصلی مطالعه حاضر بر پایه تبیین نقش سرمایه اجتماعی در توسعه پایدار سکونتگاه های روستایی بخش بیضا استوار می باشد. این تحقیق پیمایشی با روش توصیفی تحلیلی و ابزار آن پرسشنامه است. جامعه آماری پژوهش، جمعیت ساکن در 85 آبادی بخش بیضاء شهرستان سپیدان فارس (36737 نفر) بودند که از این میان 299 نفر از روستاییان ساکن در 77 روستای دارای جمعیت بیش از سه خانوار در بخش بیضا، مبتنی بر فرمول کوکران، به شیوه انتساب متناسب و به صورت تصادفی ساده، به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای توصیف داده‌ها از آماره‌های میانگین، واریانس و انحراف معیار و برای تحلیل آنها از ضریب همبستگی کندال تائو بی و رگرسیون چندگانه استفاده شد. مطابق یافته‌ها ارتباط معناداری در سطح 99 درصد بین سرمایه اجتماعی با توسعه پایدار سکونتگاه های روستایی وجود دارد. همچنین مولفه های آگاهی، مشارکت، انسجام و اعتماد با تبیین 3/85 درصد واریانس به عنوان متغیرهای پیش بینی کننده توسعه پایدار روستاهای بخش بیضا تعیین شدند.